Christus staat in het midden van de kerkgemeenschap, de Geest is haar bloedsomloop en de Vader overstraalt haar met zijn licht. De kerk als gemeenschap is een beeld van wat God is: Vader, Zoon en heilige Geest. In de kerk circuleert dezelfde stroom als in God zelf. Die magnetische stroom wordt opgewekt door de eucharistie. In deze bewegende kring horen alle mensen, over de hele wereld, levend of niet. Druk dit eens uit in juridische termen… De kerk is er nooit voor zichzelf of ten koste van de ander, zij is er altijd ten bate van de ander. Wij zijn niet beter dan ongelovigen, we zijn niet heilig. We zijn er gewoon voor de ander. Er is dus duidelijk een tendens om in de wereld uit te gaan, op een heel bijzondere manier, niet om van de wereld te worden, maar om er voor de wereld te zijn. Elke keer dat de kerk zich in zichzelf keerde, liep het fout. Dat geldt voor alle leven. Om mensen met onze kerk vertrouwd te maken kun je van alles doen. Haar esthetisch aantrekkelijk maken, een menselijk gezicht geven, duiden op haar sociale dimensie… Maar uiteindelijk zullen mensen alleen maar thuis raken in de kerk als ze voelen dat die kerk oneindig veel meer is…
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
