In ieders leven is het wel eens Goede Vrijdag. Niemand blijft ervan gespaard: onze ouders sterven, een kind, een vriend… En we rouwen, zoals de vrouwen. De eerste troost bieden de dagelijkse bezigheden. Er komt zoveel kijken bij een begrafenis! We denken dat we de steen niet kunnen wegrollen: de steen van de dood is veel te zwaar. We hebben alleen ons geloof: dat brengt ons in een andere wereld, de wereld van God. Hij rolt de steen weg en zegt als we bij een graf komen: ‘Hier is leven, geen dood.’ Ook nu zit er in al de graven van onze geliefden een man in het wit. Niet meer de engel, maar de kerk en haar priester. Ze zeggen: ‘Zoek je je dode? Hij is niet hier, hij leeft!’ Zo machtig is God, dat hij zijn Zoon heeft opgewekt uit de dood. En ook ons en onze geliefden zal God onze Vader doen verrijzen. Wat Jezus overkomen is, overkomt ook onze doden. De dood heeft niet het laatste woord! Maar is dat niet moeilijk te geloven zul je misschien zeggen. Ja, de vrouwen liepen ook weg, ze waren ontdaan. Ze hadden tijd nodig en ook de steun van de apostelen om te geloven. De boodschap van de verrijzenis heeft tijd nodig om in ons door te dringen. Want de steen van de dood is zwaar… Ook wij hebben in ons leven tijd nodig om tot geloof te komen in de prediking van de kerk. Daarom doe ik het steeds opnieuw. Het is in onze tijd té stil rond het verrijzenisgeloof geworden. En toch is het zo: we zijn door het doopsel met Christus aaneengegroeid tot één enkele plant. Kijk naar Christus, naar wat er met hem is gebeurd: hij leeft! En kijk naar je eigen leven en dat van je geliefden: ook wij zullen eens leven bij God! Dan pas zal het voor ons helemaal Pasen zijn.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
