Het blijft zo moeilijk, Heer,
mijn hoofd leeg te maken
als ik spreek met U.
Automatisch neem ik zelf het woord.
Er is zoveel dat ik wil zeggen,
er is zoveel dat ik wil vragen.
Onafgebroken formuleer ik,
smeek ik om uw aandacht.
Het blijft zo moeilijk, Heer,
mijn gedachten stil te leggen
en te luisteren naar U.
Zelfs bij het lezen van uw Woord
wil ik aanstonds aan de slag
in doen en zeggen.
Geen tijd om diep te luisteren,
om door te dringen tot uw wens.
Gelukkig, Heer,
leef ik in de zekerheid
van uw geduld met mij.
Dank om dat vertrouwen, om die kans:
ik mag ‘blijven oefenen!’
Uit het boek Onderweg van Wies Merckx
