Volgend verhaal pluk ik uit "Alle Heiligen" van Wim Zaal.
Cecilia, een Romeinse, was één van de eerste christenen van adellijken bloede. Vóór haar tijd werd het christendom haast alleen door kleine lieden en slaven beleden. Rond het jaar 230 (na Christus) werd de jonge Cecilia uitgehuwelijkt aan Valerianus. Maar toen de bruidsnacht aanbrak zei Cecilia, die maagd wilde blijven: "Ik heb een engel uit de hemel als minnaar, die streng over mij waakt. Bij wie mij in onzuivere lust durft aan te raken zal hij de bloem van de jeugd doen verdorren." Valerianus liet zich dopen, en het jonge paar, vermogender dan hun geloofsgenoten, vormde een middelpunt van christelijk leven. Zowel Valerianus als Cecilia stierven de marteldood.
Cecilia's muzikaliteit berust waarschijnlijk op een misverstand. In de achtste eeuw kreeg haar misformulier een tekst met de aanhef: "Terwijl op Cecilia's huwelijk muziek weerklonk bezong die maagd slechts de Heer." De Latijnse tekst: "Cantatibus organis..." werd verkeerd geïnterpreteerd alsof zij het orgel zou bespeeld hebben. Op grond hiervan ontwikkelde zij zich in een proces van enkele eeuwen tot patrones van de muziek. Ontelbare koren en orkesten dragen haar naam. En ze krijgt er ook iets voor terug want van Purcell tot Händel en van Gounod tot Britten hebben componisten cantates en missen ter ere van hun patrones getoonzet.
