Het verhaal van Jezus’ lijden, sterven en verrijzenis is telkens opnieuw beklijvend. Hoezeer een bepaalde mentaliteit vandaag zou willen reageren tegen de aanwezigheid van God, van Christus, toch blijft het een verhaal dat de hele wereld aanspreekt. Het past zodanig op ons mensenleven dat we het telkens weer opnieuw willen horen. Wat sommigen ook beweren, de getuigenissen van de leerlingen dat Christus leeft zijn als een kracht die de hele wereld inpalmt. En die kracht vermindert niet met de tijd.
Is dit misschien het beste bewijs dat wij mensen eigenlijk niet enkel tevreden zijn met wat ons alle dagen omringt? Het lijkt telkens weer dat wij zoeken naar wat van boven is, naar het mysterie, naar God. We mogen misschien soms twijfelen aan het bestaan van God, we horen wel eens zeggen dat de verrijzenis een fabeltje is, toch duikt in ons binnenste telkens weer de vraag op naar zijn levende aanwezigheid.
Pasen betekent dat Christus niet in de dood kon blijven. Hij kon niet zonder ons. Hij moest bij ons terugkomen. Het betekent evenzeer dat wij niet zonder hem kunnen. Hoezeer we ons ook van hem verwijderen, het verlangen naar hem komt telkens weer terug. Zou dat zoiets zijn als een verliefdheid, een liefde die diep in ons gegrift staat? Paus Franciscus spreekt van een verliefdheid als basis, als conditie, voor iemand die de boodschap van het evangelie wenst door te geven. We kunnen niet anders dan naar dit grote verhaal van lijden, dood en verrijzenis te luisteren!
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
