In het verhaal dat de evangelist Johannes vertelt over de dood van Jezus’ goede vriend Lazarus, ontmoeten we Jezus die het menselijk leed aanraakt (Joh 11). We vinden hem te midden van een rouwende familie en haar dorpsgenoten. ‘Jezus wil dat wij het menselijke leed aanraken, het lijdende lichaam van de ander. Hij verwacht van ons dat we afzien van het zoeken naar persoonlijke of gemeenschappelijke vluchtheuvels die ons toelaten op veilige afstand te blijven van menselijke drama’s’ (Evangelii gaudium, nr. 270). Vaak zien we Jezus omringd door het volk in situaties van lijden. De vrouw die hem aanraakt terwijl iedereen rond hem staat te drummen, de blinde die roept langs de weg, de hongerige menigte bij de broodvermenigvuldiging, de begrafenisstoet van Naïm… Sterker nog dus in de confrontatie met de dode Lazarus. De passie die Jezus vervulde staat ten dienste van het leven.
In een interview met de paus viel me op dat hij sprak van een ‘verdoken euthanasie’ daar waar in de maatschappij te weinig aandacht gegeven wordt aan ouderen, eenzamen en zelfs jongeren en kinderen. Het voorbeeld van Jezus plaatst ons oog in oog met de concrete mens. ‘Gewonnen door dit voorbeeld, willen wij ons ten volle in de samenleving integreren, het leven van allen delen en hun onrust of zorgen beluisteren, materieel en spiritueel met hen samenwerken in alles wat ze nodig hebben, ons verheugen met hen die vreugdevol zijn, wenen met hen die bedroefd zijn en ons inzetten voor de opbouw van een nieuwe wereld, schouder aan schouder met de anderen. In geen geval als een verplichting, noch als een gewicht waaronder we gebukt gaan, maar als een persoonlijke keuze die ons met vreugde vervult en ons een identiteit geeft’ (Evangelii gaudium, nr. 269).
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
