De farizeeën zeiden vaak dat ze niet wisten waar Jezus vandaan was. De wondere daden van Jezus overtuigden hen niet. Jezus vroeg trouwens dikwijls aan wie hij genas om erover te zwijgen. De leiders van het volk konden Jezus niet aanvaarden, hoeveel tekenen van goddelijke afkomst Hij ook stelde.
Al deze verhalen gaan over het vertrouwen dat we al dan niet in God stellen. Vroeger zei men het wel eens met de woorden van Abraham toen Isaak vroeg waar het offerlam was. ‘God zal daar voor zorgen’ zei Abraham, Deus providebit, zeiden wij. En effectief, zo ging het. Bij Jezus lijkt het anders. Hij bad met de vraag of deze kelk niet kon voorbijgaan, maar voegde eraan toe: ‘Niet mijn wil maar de Uwe moet geschieden!’ Vertrouwvol gaf Hij zich over aan de Vader. De verschijning op de berg bereidt dit laatste moment van Jezus voor (Mc 9, 2-13). Deze tekst staat midden in het evangelie van Marcus. Hij is het knooppunt, het scharniermoment. Nu gaat Jezus regelrecht naar zijn lijden en sterven, naar Goede Vrijdag en Pasen. Maar de gedaanteverandering en de schitterende witte kleren maken duidelijk dat het kruis niet het einde is, het heeft zelfs een bedoeling: het is de weg naar de verrijzenis. In psalm 80 zegt de psalmist: ‘Breng ons herstel, o God, laat uw aanschijn oplichten en wij zijn gered’ (v 4). Dit is het teken dat alles zal besluiten met het ‘opstaan uit de doden’. Dit is een moeilijk thema en zonder geloof in Christus zullen we er ook niet toe komen te geloven in het leven na de dood. Wanneer we vandaag mensen horen beweren dat er na de dood ‘toch niets meer is’, dan zeggen ze dit vanuit het gebrek aan een ervaringsgegeven. Voor ons is het historisch getuigenis van de leerlingen van Jezus doorslaggevend. Jezus ís verrezen!
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
