De vermaningen die Jezus geeft over bidden, aalmoezen geven en vasten zijn nog steeds actueel. Het komt er niet op aan om de aandacht op onszelf te trekken, integendeel. Voor een christen eisen twee ‘personen’ de aandacht op: aan de ene kant God zelf of Christus, aan de andere kant de naaste, in het bijzonder de zwakke, arme, noodlijdende. Het is op alle manieren gezongen, verkondigd en bevestigd dat er meer vreugde is in het geven dan in het ontvangen. Daaromtrent zegt paus Franciscus dat de grote plaag van onze tijd de ‘globalisering van de onverschilligheid’ is die voortkomt uit het egoïsme en individualisme. God echter is niet onverschillig tegenover de mens, elke mens. Hij heeft zijn eigen Zoon gezonden voor de bevrijding van alle mensen. Daarom is het de roeping van de christenen die zorg op zich te nemen en koste wat het kost niet op zichzelf terug te plooien. We kennen het aandringen van paus Franciscus om naar buiten te treden, om zich als persoon of als kerk niet op te sluiten, maar te getuigen van de liefde van God, bij voorkeur voor de kleinen.
Paus Franciscus maant ons aan ons hart te versterken (Evengelii gaudium, nrs. 5-8) door drie bewegingen:
1.Samen bidden. Hij nodigt uit om een bijzondere dag van gebed te organiseren op de eerste vrijdag van de veertigdagentijd. Bijzondere intenties op die dag zijn de eenheid van de christenen en de zorg voor de vrede.
2.Gebaren van liefdadigheid stellen als tekenen die aantonen dat we bekommerd zijn om de medemensen.
3.Bekering: ons hart keren naar God, bewust van onze kleinheid. Het sacrament van de vergeving vieren maar ook een houding aannemen die tot vergeving uitnodigt en die in alle nederigheid de andere hoger schat dan onszelf.
Dat alles spreekt van vertrouwen in God en van het geven van vertrouwen aan iedereen.
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
