Heel ons christelijke bestaan is gebouwd op het samenspel van geloof, hoop en liefde. Het geloof is het geheugen van de christen: daardoor weet hij wat hem is toegezegd. Door het geloof weet hij ook wat er met Christus is gebeurd en kent hij de kracht van diens dood en verrijzenis. Maar wat heeft de mens eraan een goed geheugen te hebben en dat alles te weten, als hij er niets mee zou kunnen doen, geen moed zou hebben om aan het werk te gaan, geen uitzicht op de toekomst? Dat precies doet de hoop. En wat zou dat alles zijn als er geen drijvende kracht en energie beschikbaar zou zijn om gelovig te weten en hoopvol te verlangen? Dat doet de liefde. Voor een christen is het geloof zijn ogen, de hoop zijn hart, de liefde zijn handen en voeten. Zonder het geloof is een christen blind, zonder de hoop verlamd, zonder de liefde dood. Al is het geloof onontbeerlijk en de liefde het voornaamst, het noodzakelijkst is de hoop. Zonder de kennis van Christus door het geloof wordt de hoop tot een ingebeelde utopie. Maar zonder de hoop vergaat het geloof; het wordt ziek en lauw, het gaat dood. Door het geloof vindt een christen de weg, maar het is de hoop die hem op die weg gaande houdt. De hoop is ‘het geloof op stap’.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
