Als je God centraal stelt in je leven, ga je ook meer spreken in termen van danken, loven en prijzen. De eisen die je doorgaans aan een ander stelt, worden vervangen door dankbaarheid, omdat je beseft dat je hem of haar hebt ontvangen als een kans, een uitnodiging. Er groeit ook een andere gebedshouding, die van de ontvankelijkheid. Het gebed is de adem van een christen. Zonder gebed ben je een dichtgeklapte mens. Als je je gebed laat wegvallen, voel je je misschien in de eerste periode vrij, maar daarna heb je het gevoel dat je overal alleen voor staat. Dat werkt ontmoedigend – je doorworstelt de ondraaglijke eenzaamheid van Prometheus. De doekoorts en het centraal stellen van onszelf hebben ook onze liturgie aangetast: we willen alle gebeden zelf maken, dingen uitvinden, alternatieve lezingen invoeren… Maar liturgie die door de mensen zelf wordt gemaakt, is een soort toneelspel. Ze lijkt op een Franse tuin waarin de mens alles zelf moet doen. Echte liturgie is als een Engelse tuin: alles is al gegeven en heeft een eigen plaats. Een christen treedt actief binnen in de liturgie, maar wil niet alles zelf maken en doen. Groeien in liturgie is groeien om binnen te treden in het overweldigende (geschonken) woud van de Schrift, in de rijkdom van miljoenen mensen vóór ons, in heel het gebeuren van Christus’ leven, sterven en verrijzen.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
