Kennen priesters en hun gemeenschappen elkaar wel echt? Kijken priesters niet te vaak en te veel naar de buitenkant van de gemeenschap, naar wat onder de zintuigen valt? Dan zien we de kleine kanten: de lauwheid, de zondigheid, de spanningen en conflicten van onze parochianen. We dreigen muurvast te groeien in een oordeel over hen: ‘Ach, er is zo weinig mee te beginnen!’ – vooral in dagen van ontmoediging denken we dat. Laten we naar onze mensen kijken met de blik van het geloof – zij zijn het lichaam van Christus, de tempel van de heilige Geest. God woont in hen, hij heeft hen lief en voor hen gaf Jezus zijn leven. Onze gemeenschappen zijn kostbaar in Gods oog zoals ze zijn. Zij zijn de kerk – die hoef je niet elders te zoeken. Droom niet van een ideale parochie, kijk naar het hart van je parochianen. Tegen de gelovigen zou ik willen zeggen: kijk naar de binnenkant van je priesters. Het zijn mensen, ze hebben hun zwakheden, fouten, temperament en karakter. Ze hebben zelfs hun ontrouw en hun zonde. De apostelen waren ook maar twaalf gewone vissers die op de vlucht sloegen en Jezus verloochenden. Zelfs Petrus. Maar dat heeft Jezus niet belet te zeggen: ‘Weid mijn schapen.’ Jezus keek naar het hart van wie hij riep, hij geloofde in de diepte. Kijk naar het hart van je priesters: ze zijn de gezondenen van Christus, je verlossing komt door hun dienstwerk. De werkelijkheid van het priesterschap is niet te zien door het oog van je lichaam, maar met de blik van het geloof. Kijk naar hun binnenkant: door al hun ontoereikendheid heen is het Jezus zelf die je herder is, die bijeenbrengt, bemoedigt en verzoent.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
