woensdag 26 september 2018

Gelezen in TERTIO van 12 september 2018

“Ik transformeer in Phil Bosmans”

Uit een artikel van Ludwig De Vocht

Zaterdag 22 september ging acteur Gène Bervoets in première in Meeuwen-Gruitrode, het geboortedorp van Bosmans, met zijn theatermonoloog over de relevantie van priester-schrijver Phil Bosmans.

Hoe is de organisatie Maandacht bij u terecht gekomen?

“Ik heb in het verleden al drie voorstellingen gespeeld met Maandacht. Ron Reuman van die compagnie had met BZN afspraken gemaakt over activiteiten rond Bosmans. Het is een veel persoonlijkere vertelling geworden dan oorspronkelijk gepland. We hebben samen – ook met mijn vrouw Tine Laureyns – geprobeerd, geschrapt, veranderd. De eerste try-out was op 2 september.”

Hoe waren de reacties?

“De try-out was bij Ron thuis voor een vijftien mensen, onder wie medewerkers van Bond Zonder Naam. Ik vond de reacties fijn. De toehoorders zegden dat ze iets heel anders hadden verwacht. Het is absoluut geen monoloog geworden waarbij ik met het vingertje zwaai. Ik zeg niet: ‘zo moet je de wereld verbeteren’.”

Van 22 september tot 15 december reist Gène Bervoets door Vlaanderen met deze voorstelling.

http://www.maandacht.be/verbeter-de-wereld

Wijsheid en geloof van Godfried Danneels: Kijk naar de binnenkant

Kennen priesters en hun gemeenschappen elkaar wel echt? Kijken priesters niet te vaak en te veel naar de buitenkant van de gemeenschap, naar wat onder de zintuigen valt? Dan zien we de kleine kanten: de lauwheid, de zondigheid, de spanningen en conflicten van onze parochianen. We dreigen muurvast te groeien in een oordeel over hen: ‘Ach, er is zo weinig mee te beginnen!’ – vooral in dagen van ontmoediging denken we dat. Laten we naar onze mensen kijken met de blik van het geloof – zij zijn het lichaam van Christus, de tempel van de heilige Geest. God woont in hen, hij heeft hen lief en voor hen gaf Jezus zijn leven. Onze gemeenschappen zijn kostbaar in Gods oog zoals ze zijn. Zij zijn de kerk – die hoef je niet elders te zoeken. Droom niet van een ideale parochie, kijk naar het hart van je parochianen. Tegen de gelovigen zou ik willen zeggen: kijk naar de binnenkant van je priesters. Het zijn mensen, ze hebben hun zwakheden, fouten, temperament en karakter. Ze hebben zelfs hun ontrouw en hun zonde. De apostelen waren ook maar twaalf gewone vissers die op de vlucht sloegen en Jezus verloochenden. Zelfs Petrus. Maar dat heeft Jezus niet belet te zeggen: ‘Weid mijn schapen.’ Jezus keek naar het hart van wie hij riep, hij geloofde in de diepte. Kijk naar het hart van je priesters: ze zijn de gezondenen van Christus, je verlossing komt door hun dienstwerk. De werkelijkheid van het priesterschap is niet te zien door het oog van je lichaam, maar met de blik van het geloof. Kijk naar hun binnenkant: door al hun ontoereikendheid heen is het Jezus zelf die je herder is, die bijeenbrengt, bemoedigt en verzoent.

Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)

woensdag 19 september 2018

Scherpenheuvel 2018

Op donderdag 6 september 2018 hielden de fietsers van OKRA Korbeek-Dijle hun jaarlijkse tocht naar het Mariaoord in Scherpenheuvel. Ze oogden allemaal blij en fit. Met de zegen van Maria konden zij de rit naar huis weer aan.

Week 2018-38 - Scherpenheuvel 2018

Wijsheid en geloof van Godfried Danneels: Binnentreden in een Engelse tuin

Als je God centraal stelt in je leven, ga je ook meer spreken in termen van danken, loven en prijzen. De eisen die je doorgaans aan een ander stelt, worden vervangen door dankbaarheid, omdat je beseft dat je hem of haar hebt ontvangen als een kans, een uitnodiging. Er groeit ook een andere gebedshouding, die van de ontvankelijkheid. Het gebed is de adem van een christen. Zonder gebed ben je een dichtgeklapte mens. Als je je gebed laat wegvallen, voel je je misschien in de eerste periode vrij, maar daarna heb je het gevoel dat je overal alleen voor staat. Dat werkt ontmoedigend – je doorworstelt de ondraaglijke eenzaamheid van Prometheus. De doekoorts en het centraal stellen van onszelf hebben ook onze liturgie aangetast: we willen alle gebeden zelf maken, dingen uitvinden, alternatieve lezingen invoeren… Maar liturgie die door de mensen zelf wordt gemaakt, is een soort toneelspel. Ze lijkt op een Franse tuin waarin de mens alles zelf moet doen. Echte liturgie is als een Engelse tuin: alles is al gegeven en heeft een eigen plaats. Een christen treedt actief binnen in de liturgie, maar wil niet alles zelf maken en doen. Groeien in liturgie is groeien om binnen te treden in het overweldigende (geschonken) woud van de Schrift, in de rijkdom van miljoenen mensen vóór ons, in heel het gebeuren van Christus’ leven, sterven en verrijzen.

Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)

Klokken luiden voor vrede op 21 september

Het aartsbisdom Mechelen-Brussel neemt samen met vele andere bisdommen in Europa, waaronder alle Belgische, deel aan het initiatief om op vrijdag 21 september 2018 alle kerkklokken te laten luiden tussen 18.00 u en 18.15 u ter gelegenheid van de internationale VN-dag voor de vrede.

zondag 16 september 2018

100 jaar na het einde van WO I

Op zondag 9 september 2018 had in Korbeek-Dijle de inhuldiging plaats van het oud-strijdersbeeld “OVER LEVEN” van beeldhouwer Tjerrie Verhellen. Hierbij foto van de terugkerende soldaat met rugzak, en accordeon aan de voet.

Week 2018-39 - DSC_0815Week 2018-39 - DSC_0819

woensdag 12 september 2018

Korbeekkermis 2018

Tijdens de openluchtmis op zondag 26 augustus 2018 bad de priester bij het openingsgebed:

Heer God,

waar mensen het opnemen voor elkaar,

waar mensen geen vreemden blijven voor mekaar,

waar mensen mekaar een echte thuis bieden,

daar zijt Gij in hun midden.

Geef ons de kracht en de moed om alle mensen,

van welke origine of overtuiging ook,

te zien als uw kinderen.

Zo kunnen we allen samen werken aan een toekomst

waar hoopvol leven is voor iedereen.

De omhaling voor het jeugdhuis van pater Dick Zwarthoed in Ruashi, in Congo, bracht 186,21 € op, waarvoor hartelijk dank!

Hierbij enkel sfeerbeelden van de activiteiten op deze kermiszondag.

Week 2018-37 - 009Week 2018-37 - 012Week 2018-37 - 019Week 2018-37 - 020

Wijsheid en geloof van Godfried Danneels: De zus van hoop, geloof en liefde

Spiritualiteit is hunkering naar genezing en verlangen om meer mens te worden. Onze hele tijd zoekt ernaar. Maar er is een weg die zelden bewandeld wordt en een terrein dat braak blijft liggen: dat van het mooie. Zelden of nooit wordt het mooie aangewezen als vindplaats van genezing en humanisering. Schoonheid bergt, als een bron, altijd verrassing en gratuïteit in zich. Ze is daarom de zus van de hoop en haar biotoop. Daarom zal het mooie diep genezend zijn voor de manco’s van onze tijd. Ze kan het verwaarloosde antidotum zijn voor de toxines van vandaag. Het mooie draagt geheugen en dus geloof in zich. Er bestaat geen schoonheid zonder traditie, zonder het voortbouwen op alles wat aan creativiteit werd voortgebracht voordat wij werden geboren. Wie intreedt in de wereld van de kunst, vindt zichzelf terug in gevoelens en emoties, in zoveel mensen die hem voorgingen, met hun vreugde en pijn, hun dromen en hun ontmoedigingen. Hij vindt er vaste grond onder de voeten. Bovendien legt het mooie de link met de toekomst: het leidt binnen in een cultuur van verwachting, verrassing en hoop. Het brengt ons in evenwicht, het bemoedigt en introduceert ons in het rijk van de mogelijkheden. En het mooie zet in beweging. Omdat schoonheid ook symboliek hanteert, is ze een soort hefboom om los te komen uit de inertie en over te gaan tot het handelen. Ze is het voorspel van werkzame liefde. Schoonheid is de kracht, de schittering en het vuur van de waarheid. Ze ligt op het kruispunt van geloof, hoop en liefde.

Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)

woensdag 5 september 2018

Gelezen in TERTIO van 22 augustus 2018

Eyskens is een vraagtekenzaaier

Uit een artikel van Benoit Lannoo

In zijn zestigste boek, De vraagtekenzaaier, gooit Mark Eyskens weer kwistig rond met aforismen (zinrijke spreuken), woordspelingen en zinvragen. Om die laatste is het hem vooral te doen. “De meeste vragen smeken om antwoorden, maar nemen vrede met het opwerpen van nieuwe vragen.”

De menselijke kennis, stoelend op de wetenschappelijke methodes van vraagstelling, systematische twijfel en empirische bevestiging, heeft de voorbije eeuwen gescoord en blijft scoren. Bovendien heeft ze zichtbare, materiële resultaten geproduceerd: verbeterde leefomstandigheden, gezondheid en welvaart en afbrokkeling van de beklemming van vele geloofsdogma’s (zie ook voetnota). Maar weten we nu meer of minder? Het ontstaan van gigantische kennis leidt tot de paradox die Eyskens “de wet van de afnemende relatieve kennis” noemt. De grote geleerden van de late middeleeuwen en de renaissance kenden wellicht 50 à 60 procent van wat in hun tijd kenbaar was, terwijl de grootste geleerde vandaag amper nog 0,50 procent van het kenbare kent. Dat is vrij ontmoedigend: in de zogenaamde kennismaatschappij neemt de kennis relatief af.

Nadenkende wezens stellen onvermijdelijk de vraag: “Wat is de zin van dit leven, behalve een poging om het voort te zetten?” Hierop antwoorden de meeste mensen: goed te leven. “Maar wat is goed leven?”, vraagt Eyskens. Voor de meesten is dat gelukkig leven. Dan rijst weer een nieuwe vraag op. Wat is gelukkig leven? Dat is het bereiken en verwezenlijken van zijn wensen. Of wat technischer geformuleerd: zelfverwezenlijking. Maar wat betekent dat weer? Wat pogen mensen te bereiken? Heel uiteenlopende dingen die meestal onder eenzelfde noemer kunnen worden geplaatst: gelukkig zijn. Zo wordt de cirkel gesloten, stelt Eyskens vast. Gelukkig leven betekent datgene bereiken wat je wenst, en wat je wenst te bereiken is een gelukkig leven. Maar wat ons gelukkig maakt, begint alvast met een minimumprogramma: eten, drinken, seks en elementair levenscomfort. Voortleven vereist strijd om schaarse goederen te bemachtigen en veronderstelt inspanning, en concurrentie, wat vaak ontaardt in strijd en oorlog

Wil het menselijke ras overleven, dan moeten individueel en collectief egoïsme en agressiviteit omgeturnd tot verdraagzaamheid en samenwerking. Maar de menselijke natuur verzet zich daartegen. Derhalve – aldus Eyskens – is “een kracht nodig die de mens optilt naar een hogere dimensie van menselijkheid”.

Voetnota: In een vraaggesprek van Sylvie Walraevens met Rik Torfs in dezelfde TERTIO zegt deze laatste o.a.: “Het verleden normatief interpreteren is een dwaling. We vergeten wat een dogma historisch was: het registreren van een gedeeld geloof, als leidraad voor mensen. Niet andersom: vastgelegde geloofspunten die de gelovigen moeten aanvaarden.”

Herdenkingsmonument voor WO I

Samen met het Gemeentebestuur zal het herdenkingsmonument voor WO I op het kerkhof van Korbeek-Dijle worden ingehuldigd, en gezegend door de priester, op zondag 9 september 2018 na de mis van 10.00 u. Het is het beeld ‘Over Leven’ van Bertems kunstenaar Tjerrie Verhellen. Het beeld stelt een soldaat voor die terugkeert van de strijd en zich probeert op te trekken aan enkele positieve ervaringen. Het verhaal achter het beeld met een accordeon aan de voet is gebaseerd op waargebeurde feiten. De originele accordeon is nog altijd in het bezit van de kunstenaar. Het is een verhaal over het leven in oorlogstijd. Een verhaal dat herinnert aan alle inwoners van Korbeek-Dijle tijdens WO I. Het zijn die verhalen, de enkele positieve ervaringen waaruit wij hoop putten dat iets dergelijks nooit meer gebeurt. Positief blijven denken, is de boodschap achter het beeld.

E.H. Marcel Struyf overleden

Week 2018-36 - Marcel Struyf

Het nieuws over het plotse overlijden van onze vroegere geliefde pastoor, Marcel Struyf, heeft ons allen diep getroffen. Van de personeelsdienst van het aartsbisdom kregen wij volgende tekst en foto:

Beste vrienden,

Op dinsdag 21 augustus 2018 overleed te Tienen, priester Marcel Struyf op de leeftijd van 70 jaar. Hij werd geboren te Willebringen op 26 augustus 1947 en werd priester gewijd op 15 juli 1973.

Na zijn wijding begon Marcel Struyf zijn loopbaan als onderpastoor in Haacht.

Van 1986 tot 2005 was hij pastoor voor enkele parochies van de federatie Bertem.

Zijn laatste pastorale opdracht volbracht hij van 2005 tot 2013 in het dekenaat Tienen-Hoegaarden, waar hij verantwoordelijk werd voor zes geloofsgemeenschappen.

Sinds 2013 was hij officieel met pensioen

Heel zijn leven bleef hij heel nauw verbonden met zijn geboortedorp Willebringen, maar ook met zijn familie, zijn moeder, zijn achterneven en –nichten.

Na zijn pensionering werd Marcel de invaller als voorganger in vieringen in de brede regio, altijd goedgemutst en goedlachs, altijd begeesterd door de blijde boodschap.

Marcel Struyf had gouden handen, hij was bezeten door een klusjesmicrobe en hij kon ook veel, plamuren, loodgieterij, schrijnwerkerij. Tijdens zijn seminarietijd maakte hij zich zo al verdienstelijk en die dienstverlening met zijn handen zette hij verder in zijn parochies in de zorg voor de nodige infrastructuur: chirolokalen, scholen. Het was zijn leven.. Hij vond hier zijn voldoening in. Hij deed het graag…

Het ouderlijk huis, waar hij woonde, ging hij zelf verbouwen, maar als er anderen iets kwamen vragen, kwamen zij op de eerste plaats. 

Hij leefde altijd om anderen plezier te doen, zowel geestelijk als materieel.

Zijn uitvaart vond plaats in Boutersem, Sint-Pieters-Banden, Willebringen op zaterdag 25 augustus om 10 u.

Dat deze diepgelovige priester nu mag rusten in de vrede van de Heer. Gedenk hem in uw gebed.

Wijsheid en geloof van Godfried Danneels: Vernieuwd vertrouwen

We hebben affectieve steunpunten nodig. Ergens moet er iemand zijn die je liefheeft. Immers, hoe kun je vertrouwen krijgen in jezelf als je nooit van iemand vertrouwen hebt ervaren? Zelfvertrouwen is geen vrucht van een gespierd besluit: ‘Ik wil vertrouwen.’ Het steunt op herinnering aan momenten waarin je voelde dat je vertrouwen kreeg. Er bestaat ontrouw uit het verleden, die diepe wonden nalaat: een vriend of een vriendin die weggaat – dat kan je voor een deel verwoesten. Een geliefde die zomaar met je breekt nog meer. Misbruikte liefde kwetst je dieper. Er zijn mensen die doen alsof ze dat basisvertrouwen van anderen wel kunnen missen. Ze noemen dat onafhankelijkheid, op je hoede zijn, ‘cool’. Maar eigenlijk zijn ze verlamd door aarzelingen en onzekerheden. Ze hebben zelf ook geen vertrouwen in andere mensen. Vertrouwen ontvangen kan soms nog een andere naam dragen: vergeving. Vergeving is vertrouwen dat vernieuwd wordt, herbevestigd. Zelfs al ben je gestruikeld en verdien je het eigenlijk niet meer. Zulk vertrouwen, dat niet stuk te krijgen is door de tijd of de onwil, noemt men vergiffenis. Dit is wellicht de sterkste herinnering die maakt dat je anderen vertrouwen kunt schenken, als je zelf eerst vergeving hebt gekregen.

Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)