woensdag 29 augustus 2018

Wijsheid en geloof van Godfried Danneels: De natuur van de ware liefde

Het gaat niet goed met de gezinnen. Er zijn meer redenen tot droefheid en bezorgdheid dan tot een jubelende stemming. Er is amper nog een familie waar geen pijn is: onenigheid, scheiding, ontrouw. Er is ontreddering zowel in het denken over de familie als in de praktische beleving. Nog nooit zagen de mensen er zo naar uit om ‘gelukkig te trouwen’ en nog nooit werd het huwelijk – maatschappelijk, wettelijk en filosofisch – zo gerelativeerd. Zijn we niet een beetje ziek? Jawel, maar hoe die ziekte genezen? Vooral door de natuur van de ware liefde weer te ontdekken. Liefde is niet grijpen maar geven, niet possessief maar oblatief (toegewijd). Het vergt levenslange scholing en training om dat te leren. Onze tijd moet weer leren zichzelf te vergeten: aan jezelf denken isoleert, en isolement doodt. We moeten ook weer leren de tijd en de duur tot onze vriend te maken. We kunnen niet meer wachten, laten rijpen, geduld oefenen. Liefde duurt, groeit, ontwikkelt zich. Liefde kan dat alleen maar als ze geborgen en beschermd wordt door de trouw. Bovenal vergt leven in gezinsverband meer dan psychologische vlotheid en sociologische omkadering. Het vergt ook geloof. Profaan en ‘theologaal’ (op God gericht). Uiteindelijk is het krachtigste motief om van elkaar te blijven houden het feit dat we geloven dat vóórdat wij elkaar als man en vrouw hebben gekozen, God ons aan elkaar heeft geschonken. God is de vaste grond om op te bouwen en te blijven staan. Goddelijk geloof dat we voor elkaar bestemd zijn, goddelijke hoop dat we blijvend van elkaar zullen houden en goddelijke liefde die eerst geeft en vergeeft voor ze in zelfontplooiing ontvangt.

Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)