Vriendschap is een zeldzaam kruid, schreef Maria Rosseels ooit. In onze maatschappij lijkt de typische man-vrouwrelatie, liefst een seksuele relatie, het unieke model van de liefde, terwijl een van de diepste dingen in het leven en in heel de geschiedenis van de mensheid de vriendschap is. Gewone, maar hechte vriendschap tussen twee vrienden of vriendinnen. Je leest het in de bijbel – David en Jonathan – en in de Griekse tragedies en in de toneelstukken van Shakespeare. De bijbel zegt: ‘Een broer die geholpen wordt door zijn broer, is sterk als een burcht.’ We verliezen dit uit het oog, terwijl het zo fundamenteel is: mannen of vrouwen die vrienden zijn door alles heen. Nog verder gaat de liefde als je doet wat Jezus zei: ‘Bemin je vijanden.’ Het lijkt bijna onaanvaardbaar. Maar ergens koesteren wij dat heimwee naar een soort paradijselijke toestand waarin iedereen broer en zus zou moeten zijn en waarin je zelfs je vijanden als broer en zus zou kunnen beschouwen. Moet liefde dan niet beantwoord worden? Ik denk dat alle liefde beantwoord wordt, zelfs de liefde van iemand die zijn vijand bemint en eventueel door zijn vijand neergestoken wordt. Want als je je leven geeft voor je vijanden, ontstaat er in de wereld een overdaad van liefde, waardoor degene die zijn leven geeft voor zijn vijanden op de een of andere manier de wereld verandert. Christus heeft op die wijze de liefde doen beantwoorden. Omdat hij zijn vijanden die onder het kruis stonden heeft bemind over de dood heen, tot en met zijn bloed, kunnen wij ons nu nog christenen noemen. De liefde die toen absurd en nutteloos leek, werd wél beantwoord.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
