De tocht van Abraham is het prototype van de heilsgeschiedenis. Onze voorvaderen in het geloof trokken niet naar heiligdommen zoals de omringende volkeren. Er was geen reisroute naar een vaste plek uitgestippeld, ze moesten op Gods aanwijzing naar ‘elders’, naar een open en mysterieuze toekomst. De latere bijbelse pelgrimstochten naar Jeruzalem en de christelijke bedevaarten naar bepaalde plaatsen ontlenen hun zin aan dit ‘elders’ waar God op ons wacht. De bijbel situeert vanaf het begin de oorsprong van de trektocht van Gods volk in het goddelijke initiatief: God roept en vraagt van de mens een onvoorwaardelijk geloof. Zo moet iedereen wegtrekken uit ‘zijn heidense land’. De uittocht is het prototype geworden van de christelijke bedevaart. Je kunt een grote of een kleine bedevaart doen, een minibedevaart zelfs, zoals de kruisweg in je kerk. Maar in welke vorm ook, het gaat altijd om een tocht van de mens naar God die hem roept. Over de ontmoeting met de Heer ‘in geest en waarheid’ (Joh 4,23), in de vreugde van een zuiver hart. Het gaat om een gemeenschappelijke route en een gezamenlijk loskomen van gevestigde toestanden. Het gaat om een kerkgebeuren: op weg gaan naar een ‘communio’ die de kerk opbouwt. Elke bedevaart biedt ons de gelegenheid om elkaar in gebed te dragen.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
