Gods vaderschap is zo rijk dat hij twee beelden nodig heeft om het uit te drukken: vaderschap en moederschap. Dat wijst erop hoe rijk zijn liefde is en hoe arm onze middelen zijn om dit unieke vaderschap te verwoorden. Hij is tegelijk vader en moeder. Hij is wet én genade, gebod én medelijden, recht én barmhartigheid. Ons vader- en ons moederschap zijn slechts een afspiegeling van de Vader. Ze zijn als de maan die het licht van de zon opvangt en in verzwakte vorm weerkaatst. De bron van het licht is de zon, het Woord van God. De ware natuur van de Vader wordt alleen maar volledig geopenbaard in de Zoon. God heeft ons zozeer lief dat hij niet ophoudt dichter bij ons te komen, want liefde verdraagt geen afstand. Als Schepper was hij betrekkelijk ver. Als Bevrijder, Wetgever en Trooster krijgt zijn vader- en moederliefde steeds duidelijkere accenten van nabijheid. Maar wanneer God mens wordt, wordt hij zichtbaar en tastbaar. Op het kruis komt hij nog dichter bij ons, want daar vereenzelvigt hij zich met de beproefde mensheid en ondergaat hij uit liefde het lijden en de dood. Ten slotte kan God niet dichter bij ons komen dan door zijn Geest te zenden. Door in ons te wonen verbindt hij zich met ons eigen innerlijk. Hij verblijft in het hart van ieder afzonderlijk en van alle mensen. De liefde van de Vader is heel universeel en tegelijkertijd heel persoonlijk. Is het drama van veel mensen niet dat zij leven zonder een verwijzing naar een God-Vader, omdat zij niet weten dat ze er een hebben?
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
