De eerste teelaarde waarin het christendom of het geloof gezaaid kan worden is de verwondering. Het kenmerkt onze tijd dat mensen alles normaal vinden, evident, dat zij menen ‘recht’ te hebben op zoveel dingen. De mens evolueert naar een type dat zich niet meer verwondert, levend in een wereld van vanzelfsprekendheden, zich niet bewust van het feit dat hij iets gekregen heeft. Hier schuilt het gevaar een ‘vlakke mens’ te worden, die het als normaal beschouwt dat hij leeft, ademt, gezond is, kan spreken, dat de zon opgaat, dat hij voedsel heeft… Zo sterft in deze wereld alle gevoel voor het geheim, voor verwondering, voor geven en ontvangen, voor onverdiend krijgen. Daarom worden zoveel mensen agressief, bitsig, humeurig, zo fundamenteel depressief. De mens gedraagt zich onbewust als een verwend kind. Het idee van ‘geschenk’, van het overstijgen van onze krachten, van intreden in een breder en dieper geheel, kan wegstromen uit onze cultuur tot een vlakke, platte vanzelfsprekendheid. Een mens die zich nooit meer verwondert, is in zijn menselijkheid gefnuikt en defect. Hij is geen mens meer. Uit zo’n cultuur verdwijnt ook de dankbaarheid. Ik denk dat we er alles aan moeten doen om in de wijze waarop we de natuur, de dingen en de mensen voorstellen, het geheim dat ze bevatten, het door God gegeven karakter, te doen uitkomen.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
