De bijbel heeft een voorliefde voor elke uitdrukking, elke vorm van leven – ook voor de natuur, de dieren, maar vooral voor de mens, omdat God de Schepper en de ‘eigenaar’ is van het leven. Joden waren dus ‘groenen’ avant la lettre. Het verwondert me dat men in onze beschaving, die zo gevoelig is voor de zure regen en de jacht op zeehondjes, zo gemakkelijk beschikt over mensenlevens. Met al onze zorg voor de natuur vergeten we de mens… Hoe beschaafder een samenleving, hoe meer ze moet beseffen dat het menselijke leven heilig is, omdat geen mens zichzelf het leven geeft. God geeft het ons. Hoe beschaafder, ontwikkelder, geperfectioneerder een samenleving is, des temeer moet ze het leven beschermen. En hoe zwakker, bedreigder een mensenleven is, hoe meer aandacht en tederheid het vraagt. Ik durf zelfs te zeggen dat de liefde voor het ongeboren kind groter moet zijn dan voor een volwassene. Die liefde voor het kleine is in onze natuur ingebakken. Dus doet de kerk eigenlijk niets anders dan zeggen wat ook jij diep in je hart voelt, als je het helemaal vrij laat spreken, zonder passies, zonder egoïsme: de vanzelfsprekende liefde voor het kleine, zwakke en gehandicapte, de liefde voor oudere mensen.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
