1 . Dienstmaagdendag
Uit een Standpunt van mevr. Frederique Vanneuville
Met ongedifferentieerde mannenhaat heeft het feminisme vandaag niets meer van doen, wil het relevant zijn. Met systeemkritiek des te meer. Een essentieel probleem dat een centrale plaats moet bekleden in het hedendaagse feministische denken is de schijnbaar banale kwestie van huishoudelijk werk en de miskenning daarvan als wezenlijke bijdrage aan economie en samenleving.
Onder de titel Huishoudelijke arbeid: de stille vennoot van het kapitalisme beschrijft de maandelijkse vrouwenbijlage van L’ Osservatore Romano aan de hand van incognito getuigenissen het wijdverbreide en alombekende systeem van zusters die on(der)betaald in huishoudelijke dienst staan van kerkelijke instituten, priesters, bisschoppen en prelaten, vaak zonder enig arbeidscontract en zonder blijk van waardering voor hun werk. Wie door ziekte of ouderdom haar taken niet meer kan vervullen, wordt simpelweg vervangen – en vergeten, zelfs na dertig jaar trouwe dienst. Interne rebellie en frustratie zijn het gevolg, soms in die mate dat antidepressiva het enige redmiddel zijn om vol te houden.
Het artikel belicht voorts dat de verantwoordelijkheid voor vrouwonvriendelijke structuren in kerk en maatschappij niet uitsluitend in de schoenen van mannen kan worden geschoven. Een universiteitsprofessor die getroffen was door de intellectuele capaciteiten van een zuster en haar een doctoraat wilde laten maken, kreeg een njet van haar overste – ze zou het wel eens te hoog in haar bol kunnen krijgen. Dergelijk stilzwijgend doch actief in stand houden van het systeem maakt hun oversten mee verantwoordelijk.
2 . “Met Franciscus kreeg geloof veel concreter gezicht”
Uit een artikel van Emmanuel Van Lierde
Op 13 maart is het vijf jaar geleden dat Jorge Mario Bergoglio verkozen werd tot paus en daarbij koos voor de naam Franciscus. Naar aanleiding van dat lustrum laat Tertio Bruno Nève de Mévergnies aan het woord. Hij is de vorige Belgische ambassadeur bij de Heilige Stoel. “Paus Franciscus bewerkte een accentverschuiving naar de barmhartigheid. Dat was een meer dan welkome verademing.”
Naar de periferie
“Al te vaak werd en wordt het christendom gezien als een persoonlijke moraal, maar paus Franciscus gaf een veel concreter gezicht aan ons geloof. Hij verlegde de klemtoon naar de prioriteiten van het verhaal over het Laatste Oordeel in Matteüs 25. Daar wordt niet gevraagd of je wekelijks naar de eucharistie ging en de dogma’s accepteerde, wel wat je voor de minsten hebt gedaan. Franciscus vraagt ons niet naar binnen te kijken maar naar buiten, niet naar onszelf maar naar de anderen. Hij richt onze ogen op de mensen in de periferie, op de armen in de derde wereld én in ons midden, op de mensen die door oorlog en geweld moeten vluchten. Hij alarmeert ons: kijk naar die mensen, het zijn uw broeders en zusters, allen kinderen van God. Help hen.”
