Op een of andere manier is onze westerse cultuur schuldig aan een soort moord op God. Daardoor is de situatie van de moderne mens in meerdere opzichten eigenlijk ondraaglijk geworden. Men heeft zonde vervangen door vergissing en men heeft alles verdrongen. En de grondslagen van de moraal zijn afgebrokkeld. De kwestie is nu niet meer zozeer te weten wat goed of kwaad is, maar wel de vraag: ‘Is er nog wel goed of kwaad?’ De vraag: ‘Wat moet ik doen om mijn geweten te vormen en te volgen?’ heeft plaats gemaakt voor een andere vraag: ‘Is mijn geweten niet altijd onfeilbaar en vanzelf gevormd, zodat ik altijd mag doen wat het mij voorschrijft?’ De moord op God is voor een deel te verklaren vanuit de karikaturen van de ware God. Er heeft een soort ontwaken plaatsgevonden van het menselijke ik, dat er niet in geslaagd is zich juist te situeren ten overstaan van God zoals hij werkelijk is: een God die, omdat hij Vader is, absoluut niet de mens wil onderdrukken, maar juist de grondslag is van zijn kindschap, zijn autonomie en zijn leven.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels
