1 . Ga naar de jongeren
Uit een standpunt van Emmanuel Van Lierde
Jongeren kennen veel angsten en onzekerheden over de toekomst. Ze ervaren keuzestress, groeps-, tijds- en prestatiedruk, een drang naar perfectie – ook in hun vriendschappen en partnerkeuze – en ze maken zich zorgen over het milieu, de toenemende armoede, de wereldvrede en het interreligieuze samenleven. In een wereld vol chaos en drukte verwachten ze van de kerk een hoopvol tegengeluid, een plaats waar ze antwoord krijgen op hun levensvragen en hun zoeken naar zin en betekenis in het leven. Jongeren willen dat kerkmensen voor hen beschikbaar zijn. Ze hebben behoefte aan authentieke getuigen en voorbeelden in het geloof, die hen niet betuttelen of de les spellen, maar die bereid zijn zonder complexen met hen op weg te gaan.
2 . Arabische christenen in Israël
Uit een artikel van Heidi Verdonck
De Arabische christenen – in het Arabisch Messahi genaamd of “volgelingen van de Messias”, afgeleid van het Arabische woord Masih of Messiah – zijn Arabisch sprekende christenen of nakomelingen van hen, die wereldwijd op zo’n vijftien tot vijfentwintig miljoen geschat worden. Een belangrijk deel van hen staat zwaar onder druk, onder meer in landen zoals Syrië, het thuisland van zo’n 700.000 Arabische christenen, en in Irak, dat een van de oudste bestaande christelijke gemeenschappen ter wereld kent. Israël telt eveneens een beduidende groep Arabische christenen, naar schatting 170.000 inwoners, verspreid over het hele land. Die zichzelf als Arabisch of Palestijns identificerende gemeenschappen stellen dat ze teruggaan tot het vroege christendom. Ook in het Heilig Land hebben de Arabisch-christelijke gemeenschappen het te verduren, vooral door hun weinig bevoorrechte positie in de Israëlische samenleving.
De Arabische christenen maken integraal deel uit van de zeer kleurrijke Israëlische samenleving. Ze kunnen omschreven worden als Israëlische staatsburgers, wier linguïstische erfgoed of etnische identiteit als Arabisch wordt gedefinieerd. Vandaag maken ze 2 procent van de Israëlische bevolking uit. De Arabische christenen of christelijke Arabieren zoals ze in Israël ook genoemd worden, hebben met talrijke problemen te kampen. Zo is het moeilijk hun eigenheid en voortbestaan als christelijke gemeenschappen te bewaren, aangezien het vaak om verspreide kleine gemeenschappen gaat. Een schoolvoorbeeld zijn de dorpen Fassouta, Mi’iliya en Ilabun, die door hun geografische ligging afgesneden zijn van zowel andere Palestijns-christelijke dorpen, als van de rest van Israël.
Loyaliteit
Bovendien zitten de christenen in Israël in een spagaat wanneer het om hun identiteit gaat. Aan de ene kant zijn ze Israëlische staatsburgers. Aan de andere kant voelen velen zich ook met Palestina verbonden, dat vaak hun herkomstland is. Zo vertelt priester Michael Asi dat zijn vader in Fassouta geboren werd, in het toenmalige Palestina. Maar dat ze zich ook als Arabische of zelfs Palestijnse christenen definiëren, is een doorn in het oog van de Israëlische staat. 80 procent van de in Israël levende christenen wordt gedefinieerd als christelijke Arabieren en velen van hen definiëren zich als Palestijnse christenen. Hoewel een klein deel van de Israëlische christenen zich van de benaming “Arabische christenen” distantieert en zo ook van hun islamitische tegenhangers, beschouwen de meeste Israëlische christenen zich vandaag cultureel en linguïstisch als Arabische of Palestijnse christenen, met voorvaders die teruggaan tot de eerste volgelingen van Christus.
