1 . Leven(szin) wekken
Uit een lezersbrief van Ilse Geerinck
Mark Van de Voorde bepleit in Tertio nr.921 van 4/10 “een denkende kerk in een verdwaasde wereld”. Voor mij maakt nadenken over de zin van ons bestaan zowel het wezen van religie als van het christelijke geloof uit, en het is tevens de finaliteit van het godsdienstonderwijs.
Hoe vult de mens zijn leven en tijd op aarde zinvol in? Het christelijke verhaal roept de mens niet op zin te vinden door zich te onderwerpen of gehoor te geven aan normen en waarden, ook niet in enge zin door het volgen van Gods wil. God wil niets, en als Hij iets wil, dan hebben mensen dat in zijn mond gelegd. De ultieme beleving van het christelijke geloof is vorm te geven aan vrijheid. De auteur van het scheppingsepos breekt met de mythische verhalen waarin de heerschappij van de goden centraal staat en de mens onderdrukt wordt door hun wil. In de Bijbel neemt de mens zelf zijn leven in handen. In zes dagen schept de auteur een decor, een ruimte om te bewegen, een tijd en ritme om te leven, een levenspad om (op) te gaan. En dan verschijnt de mens met zijn scheppende vermogen. Hij ervaart elke dag opnieuw het leven als iets dat hij verschuldigd is – hij heeft het leven zelf niet gemaakt noch gewild – en precies daarin de oproep vindt iets met dat leven te doen. “De mens als beeld van God en op hem gelijkend” geeft richting aan die vrijheidsidee. De God van de christenen laat zich niet duiden in termen van “bestaan”, maar laat zich op het spoor komen in een wereld waar mensen elkaar levensruimte en –licht gunnen en een levensweg voor elkaar zijn. Een God die “tastbaar wordt”, waar mensen beeld geven aan liefde, menselijkheid, genegenheid, schoonheid, geborgenheid, hoop en troost als diepmenselijke ervaringen.
Wanneer we de oorspronkelijke (zin-)vragen weer op tafel mogen leggen, kan er terug gedacht worden. En ja, denken is moeilijk, complex en confronterend. Het breekt heilige huisjes af, bevraagt “geloofsaannames”, zuivert uit en creëert bovenal een gemeenschap van zoekende, tastende en kwetsbare jonge mensen die het leven willen delen.
2 . Gehuwd priesterschap op agenda synode?
In een interview met de Italiaanse krant Il Messagero op 2 november pleit Giacomo Canobbio ervoor ernstig na te denken over de toelating van getrouwde mannen tot het priesterambt. De 72-jarige dogmaticus en voormalig voorzitter van de Italiaanse vereniging van theologen herinnert eraan dat die kwestie al tijdens Vaticanum II (1962-1965) een thema was. “De tijd is meer dan rijp”, meent hij. De paus kan die voorwaarde veranderen, want “het celibaat is geen dogma waar men geen afstand van kan doen”.
Amazonegebied
Canobbio sprak met het oog op de regionale bisschoppensynode voor het Amazonegebied die paus Franciscus in oktober 2019 wil bijeenroepen, zoals vorige maand werd bekendgemaakt. Daags na die aankondiging liet ook bisschop Erwin Kräutler in een interview met de Oostenrijkse KathPress zijn hoop klinken dat die synode zou leiden tot de priesterwijding van gehuwde mannen en de toelating van vrouwen tot het permanent diaconaat. (Frederique Vanneuville)
