woensdag 16 november 2016

Phil Bosmans spreekt tot ons: Toekomstvisioen anno 2050…

Op het einde van de twintigste eeuw geraakte

de westerse maatschappij, ten gevolge van een

fantastische vooruitgang op wetenschappelijk,

technisch en medisch gebied in een diepe sociale crisis.

Te weinig kinderen en te veel oude, zieke

en gehandicapte mensen, teveel onproductieven,

die toch aan de tafel van de welvaart bleven zitten.

Men zat heel diep in de schulden. Van waar moest het

geld komen om ze allen in leven te houden?

Men zocht naar oplossingen. In tijdschriften

verschenen artikels en in sommige boeken werden

toen reeds radicale oplossingen gesuggereerd.

Niemand zei het hardop, maar voor velen was er

maar één uitweg. Als de staat zorg draagt voor de

mens van de wieg tot het graf en dat uiteindelijk

financieel niet meer aankan, mag hij toch zelf de duur

van een mensenleven bepalen. Dat is niet moeilijk,

omdat toch iedereen in de computer zit. Dan kan de

centrale computer beslissen en is het geweten van de

verantwoordelijken zuiver.

Toen kwam in 2050 het decreet dat ieder mens, van

welk geslacht of ras ook, die binnen het territorium

verblijft, zijn leven dient te beëindigen op de

leeftijd van 79 jaar. De centrale computer zal op tijd

verwittigen en de nodige inlichtingen verschaffen. De

mensen worden weken vooraf psychiatrisch behandeld

en voorbereid.

Ik zag een dokter en een verpleegster uit de auto

stappen en aanbellen aan de deur van een mooie villa.

De vrouw kwam opendoen en ik hoorde haar zeggen:

‘Komt u binnen.’ De dokter en de verpleegster kwamen

in een helverlichte living vol prachtige planten.

‘U weet toch,’ zei de dokter, ‘waarvoor wij komen.

De centrale computer heeft bepaald dat uw man zijn

leven dient te beëindigen om 15.07 uur.’ ‘Zeker, zeker’,

antwoordde de vrouw, ‘maar mijn man is nog juist even

buiten de bloemen water geven. Hij zal wel dadelijk

binnenkomen.’

Als de man binnenkomt, is er nog wat tijd en stelt hij

voor om samen iets te drinken. Er wordt gepraat over

koetjes en kalfjes (maar die bestaan al lang niet meer)

en als de dokter hem nog een sigaret aanbiedt, weigert

hij met de woorden: ‘Dat is slecht voor de gezondheid’.

Even later hebben ze het over de slechte tijden, en dat

de mensen het leven niet meer aankunnen. Dan zegt

de man dat hij het vreselijk vindt, dat er de laatste tijd

zoveel zelfmoorden gebeuren en voegt er letterlijk aan

toe: ‘Kunnen die mensen dan niet wachten tot hun tijd

gekomen is?’

Te 15.07 uur geeft de dokter de man een zachte

handdruk. Er zit een klein spuitje verborgen in zijn hand.

De man geraakt in een zalige roes en sterft.

’s Anderendaags wordt zijn as uitgestrooid op het gazon.

Was het maar een droom…

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos