woensdag 26 oktober 2016

Gard Vermeulen schrijft ons van uit Japan - deel 2

Met metro en trein naar Nara

Zoals OKRA bij ons soms met de trein een stad bezoekt, heeft een groepje Vlamingen vandaag van uit Kyoto de stad Nara bezocht. Dat is 45 minuten sporen en de eerste ervaring met Japanse treinen.

Eerst met de metro naar het treinstation! Al staat de halte van de ondergrondse goed aangegeven op het stadsplan, de ingang is verstopt achter een bushokje. Gewoonlijk koop ik een kaartje voor één rit aan de automaat zoals iedereen. Ditmaal had de reisleidster gisteravond met de bediende gesproken en op een of andere manier een combinatieticket verkregen van metro + trein + kortingsbonnen in Nara voor een ganse dag. Kostprijs 15 €.

Aan het perron zijn de sporen verborgen achter hoge muren en gesloten poorten op regelmatige afstand. De reizigers gaan stil en gedisciplineerd in twee rijen voor een poortje staan. Het treinstel komt aan en stopt met elke deur van het voertuig precies voor een vaste poort. Dan gaan beide deuren open, de aankomers wandelen tussen de twee rijen door als tussen een erehaag en pas daarna stapt iedereen op. Poortjes en deuren zijn precies op mekaar afgesteld en gelijk voor elke trein in elk station. Standaardisatie is troef!

Uit de luidsprekers komt de informatie in drie Japanse talen en in het Engels: waar de trein naartoe gaat, welk het volgend station is en welk het daaropvolgend. Idem dito op de lichtborden boven elke deur. Verloren rijden is moeilijk, tenminste als je een plannetje hebt.

Het treinstation van Kyoto is overweldigend groot en verwarrend. Er komen treinen toe van minstens vier verschillende ondernemingen die elk een deel van het land bedienen. Je zoekt best vooraf uit met welke maatschappij je wilt rijden.

Om zes voor negen zal onze trein vertrekken. Enkele minuten eerder komt het stel aan het perron en gaan de deuren open aan de andere zijde om de aankomende passagiers te laten uitstappen. De treinwachter loopt van achter in het stel naar de andere zijde, want dit is het eindstation. Hij raapt ondertussen het zeldzame achtergelaten papiertje op en komt halverwege de machinist tegen die ook naar de andere kant moet. Daar opent hij de deur aan onze zijde. En zie, ook hier: de treinvloer is op dezelfde hoogte als de kaai en er is minder dan tien centimeter tussen beton en wagon. Wat een eenvoud, hoe gemakkelijk voor ouderen en gehandicapten! Net op de aangekondigde tijd sluiten de deuren en vertrekt de trein. In Japan heeft geen enkele trein een afwijking van meer dan één minuut op de reistabel. De Belgische spoorwegen mogen er een puntje aan zuigen.

In het coupé zitten we met veertien Vlamingen en de Nederlandse reisbegeleidster. Wij praten over onze plannen voor vandaag en morgen, wat de ene anders wil doen dan de ander en hoe dat te rijmen valt met tijden en metrovervoer. En de Japanners, ze zwijgen. Ze lijken ingedommeld, luisteren naar hun iPod, lezen een stripverhaal of kijken simpel naar de grond. “Geachte reizigers, wilt u zo vriendelijk zijn het geluid van uw mobiele telefoon uit te schakelen, vermijden te telefoneren onderweg en niet te luid te praten. Dank U,” klinkt het uit de luidsprekers. En Japanners gehoorzamen, ook zonder controle of boete.

Met het kaartje mogen we een exprestrein nemen, maar stel je niet te veel voor: hij stopt aan elk plaatsje waar honderd huizen samen troepen. Een “beperkte expres” doet minder stations aan, gaat vier minuten sneller en kost het dubbele. Zou men daarvoor klanten trekken?

Het park van Nara beslaat ongeveer een kwart van de stad. Heeft Japan dan geen gebrek aan ver- en bebouwbare grond? Jawel, maar men woont onvoorstelbaar klein en vaak in hoge woontorens. Een voorbeeldje? De badkamer in het hotel is 1,50 op 1,20 meter klein. Ik kan beide muren gemakkelijk tegelijk aanraken. Daarin staat een bad, een lavabo en een WC. Omvallen kan je eigenlijk niet.

Maar ik vertelde over het park. Toen een hoge heer hier in de achtste eeuw een schrijn wou bouwen ter ere van zijn voorouders, vroeg hij een god van een verderop gelegen heiligdom om bescherming. De god kwam als een kerstman welwillend aangevlogen op een wit hert. Daarom wil niemand in deze stad kwaad doen aan de goddelijke rijdieren: ze niet doden, verdelgen of castreren. Zo lopen hier dan vele honderden herten, reeën en kalfjes als bambi’s rond. Zij eten gras, blaadjes van de bomen, de koekjes van toeristen en de plastieken hebbedingetjes uit de winkelrekken. En zij kweken verder.

clip_image002[4]Wij lopen langs drie van de vele tempels en schrijnen. In de eerste staat het grootste bronzen boeddhabeeld opgesteld in het grootste houten gebouw ter wereld. Terwijl we rondneuzen loopt er een plechtige ceremonie vooraan. De toeristen persen zich samen voor de open deuren om van daaruit enige foto’s van binnen te maken. Dan worden ze langs achter omgeleid en er is de gelegenheid om voor altijd alle geluk van de wereld te grijpen: in een van de steunende kolommen is een kleine rechthoekige opening uitgespaard. Als men daardoor kan kruipen, dan ben je klaar. Slanken en lenigen hebben hier duidelijk meer kans op het fortuin. Aan de zijkant in de tempel kan men de honderden souvenirs kopen of zijn speciaal aantekenboek laten stempelen en in kalligrafie laten penselen dat men hier geweest is. Kostprijs: 3 €.

De tweede tempel is een Shintoschrijn. Deze volgers geloven niet dat er een god bestaat, maar op de ereplaats van hun heiligdom hangen ze een spiegel: zo krijgt de vrome mens een andere kijk, een omgekeerde kijk op de materiële wereld en kan zich hierover bezinnen. Op zaterdag zijn er blijkbaar vele plechtigheden gepland: zegeningen van pasgeborenen, van zesjarigen of van huwelijksparen. Telkens is de familie feestelijk gekleed. Voor vrouwen is dat meestal een fleurige kimono met twee bijpassende obi’s (brede banden om het middel) en een assorti strik op de rug. De mannen doen het meestal deftig westers maar heel soms, in de oude traditie, ook met een eenvoudige kimono in grijs of zwart. En de kinderen van zes kleden zich graag in frisse kleuren!

Tijd om terug te reizen. Ik zorg ervoor dat ik in het juiste station terechtkom, want de andere spoorwegmaatschappij heeft een ander station wat verder, maar dan komt men in Kyoto helemaal aan de foute kant van de stad uit. Nu valt het me pas op: de treinwachter komt geen kaartjes knippen, die zijn immers elektronisch gecontroleerd bij het betreden van het perron. Om een of andere reden loopt hij toch door het coupé. Hij komt binnen, sluit de deur achter zich, staat met de rug stokstijf tegen de wand en buigt diep voor de reizigers. Hij stapt door de gang naar het andere eind, keert zich weer om, buigt diep, en verlaat de wagon. Even later komt hij weer, buigt, stapt verder, buigt weer, enzovoort. Zoveel respect ben ik niet gewoon, ook al betaal ik onrechtstreeks zijn loon.

clip_image004[4]Ik neem nog even de tijd om het centraal station van Kyoto te bekijken: twaalf verdiepingen hoog en twee ondergrondse, meer dan een halve kilometer lang, ontworpen door een gerenommeerde inlandse architect. De inkomhal op dit spitsuur loopt vol met, ik schat, vijfhonderd mensen. Moderne Japanse architectuur, met onder meer een schouwburgzaal midden in het gebouw. Persoonlijk vind ik het station van Luik Guillemins mooier, al is Kyoto zeker beter geslaagd dan de overkapping van Leuven. De kostprijs hier ligt wellicht lager dan in Luik Guillemins en dit levert zeker veel meer inkomsten op: verhuur van een paar honderd zelfstandige winkels van luxekledij tot souvenirs, van eerste klas restaurants tot snackbars en van nog twee grootwarenhuizen. Japanners denken ook praktisch!

Als cadeautje krijg je twee foto’s over deze daguitstap. Overmorgen rijden we met de legendarische Shinkansen, de eerste hoge snelheidstrein, van Kyoto naar Tokyo. Daarna kom ik weer naar Korbeek-Dijle.

Tot binnenkort wellicht.

Gard

Gelezen In Tertio Van 12 Oktober 2016

1 . Jozef De Kesel snel kardinaal

Uit een artikel van Geert De Kerpel

Zondag 9 oktober maakte paus Franciscus bekend dat hij op 19 november een consistorie bijeenroept waarin hij 17 nieuwe kardinalen creëert. Onder hen Jozef De Kesel, de aartsbisschop van Mechelen-Brussel, waarmee de Belgische kerk naast Godfried Danneels een tweede kardinaal en opnieuw een pauskiezer heeft.

De algemene richtlijnen die Franciscus bij zijn kardinaalscreaties volgt, worden almaar duidelijker.

De eerste lijn. Hij stuurt aan op een kardinalencollege dat meer een afspiegeling vormt van de reële kerk. Die wordt universeler. Bij de nieuwe pauskiezers zijn amper 3 Europeanen van wie slechts 1 Italiaan.

De tweede lijn. Franciscus zoekt ook in zijn keuze voor wie het volgende conclaaf zal vormen “de uiteinden van de wereld” op zoals hij dat meer in het algemeen in zijn beleid doet. Met kardinalen uit Bangui in de Centraal-Afrikaanse Republiek, Dhaka in Bangladesh, Port-Louis in Mauritius of Port Moresby in Papoea-Nieuw-Guinea dit keer als meest in het oog springende voorbeelden.

De derde lijn. Zijn bekende afkeer van carrièrisme. Zetels van vooraanstaande (aarts)bisdommen of hoge functies in de Vaticaanse Curie die tot zijn aantreden zo goed als zeker verbonden waren aan een kardinaalstitel, zijn dat met Franciscus helemaal niet meer.

De vierde lijn. Franciscus creëert meer dan zijn directe voorgangers vooral gematigde middenfiguren tot kardinaal. Dat blijkt uit de keuze voor Jozef De Kesel en zijn Spaanse collega Carlos Osoro Sierra. Maar evengoed de nieuwe kardinalen uit de Verenigde Staten, Blase Cupich, Kevin Farrell en Joseph Tobin, staan bekend als uitgesproken bruggenbouwers te midden van tal van collega’s in de VS die dat veel minder blijken te zijn.

2 . “Geloof geeft kleur en ziel aan samenleving”

Uit een artikel van Geert De Cubber in tweegesprek met Jozef De Kesel en Bianca Debaets

Hoe ziet u de verhouding tussen kerk, samenleving en jongeren?

Jozef de Kesel: “Een van de grote waarden van onze moderne samenleving is de vrijheid. Maar tegelijk zegt die samenleving niet wat je met die vrijheid kan doen. Onze samenleving garandeert weliswaar vrijheid, maar laat de mensen op hun honger zitten over de richting die je aan die vrijheid kan geven.

Daar spelen religieuze en filosofische tradities een grote rol. Zij geven richting aan het handelen. En de keuzes die je vanuit religie maakt, hebben een grote maatschappelijke impact.”

“Gemotiveerde leerkrachten zijn belangrijk. Die hebben een grote opdracht, want zij moeten jongeren opleiden en hen een toekomstperspectief geven. Het is noodzakelijk dat jongeren de smaak te pakken krijgen.”

Bianca Debaets: “Om een voorbeeld te geven: we zetten in op duaal leren. Het Don Bosco-instituut in Brussel werkt samen met Audi. Dat geeft schitterende resultaten omdat jongeren daadwerkelijk iets betekenen. 80% van de scholieren kan aan de slag blijven.”

Hoe ziet de kerk de multiculturaliteit?

De Kesel: “De kerk is op zichzelf al multicultureel. Maar ook daarbuiten is dialoog met andere godsdiensten belangrijk. De islam is daar. We hebben dan ook de plicht samen te leven, in goede verstandhouding. Wie aan die dialoog een einde wil maken, is onrealistisch. Ik zie veel plaatselijke initiatieven, ook in het onderwijs. De dialoogschool is daar een voorbeeld van. In die dialoog is het niet de bedoeling de ander van overtuiging te doen veranderen, maar we getuigen wel van ons geloof en we leren er ook de ander door kennen.”

Hoe kunnen kerk en samenleving radicalisering voorkomen?

De Kesel: “Eerst en vooral heb ik deze bedenking: mogen we radicalisering zomaar met levensbeschouwing verbinden? Als je ziet hoe driest de Brigate Rosse in Italië of de Rote Armee Fraktion in Duitsland tewerk gingen, dan heeft radicalisering niet direct met godsdienst iets te maken. Wel maken bepaalde groepen misbruik van godsdienst. Zoals alles wat schoon en goed is, misbruikt kan worden, wordt ook godsdienst misbruikt. Laten we vooral niet vergeten dat de meesten niet radicaliseren. Hoe het te voorkomen is? Door de voedingsbodem weg te nemen. Wie in een uitzichtloze situatie terechtkomt, is ideologisch gemakkelijker te misbruiken. Overigens zijn het geen vrome zieltjes die stilletjesaan radicaliseren.”

Is een striktere scheiding van kerk en staat niet een mogelijke oplossing?

Debaets: “De voorstellen over een striktere laïciteit die her en der opduiken, bieden geen oplossing. Kijk maar naar Frankrijk, de lekenstaat bij uitstek. Daar zijn evengoed problemen. Door een striktere scheiding riskeren we dat geloofsgemeenschappen zich nog meer op zichzelf terugplooien.”

De Kesel: “Kerk en staat zijn gescheiden in België. De overheid is neutraal en privilegieert niemand. Maar een scheiding tussen geloof en het maatschappelijk leven is er niet.”

WOS-diner 2016: WOS dankt

Dank zij de steun van vele mensen:

- zij die geholpen hebben

- zij die kwamen eten

- zij die ons financieel gesteund hebben,

kunnen we 5.077 euro verdelen aan Valeer Neckebrouck, de Zusters in Guatemala en ex-chiroproosten in Rwanda en Congo.

Welgemeende dank!

Phil Bosmans spreekt tot ons: Rechten… en plichten!

Plichten zijn dingen die je moet doen,

opdat anderen hun rechten zouden krijgen.

Als niemand zijn plicht doet,

krijgt niemand zijn recht.

Er zijn maar zoveel rechten

als er plichten zijn.

Men kan zich doodpraten en doodschrijven

over de ‘rechten van de mens’.

Zolang men in alle talen zwijgt over

de ‘plichten van de mens’

blijft dat fantastisch document,

de ‘universele verklaring van de rechten van de mens’

voor miljoenen armen, zwakken en machtelozen

een vodje papier.

Zeg mij,

wat zijn deze mooi geformuleerde rechten

waard voor een mens,

die men laat sterven van honger

omdat zovelen niet willen delen?

Zeg mij,

wat betekenen de rechten van het kind,

dat verwaarloosd wordt,

uitgeleverd aan de prostitutie,

in de steek gelaten,

mishandeld, geaborteerd,

als ouders, families en scholen hun plichten niet doen

en deze rechten niet waarborgen?

Rechten en plichten omhelzen elkaar

waar mensen ‘medemensen’ zijn geworden,

waar ‘liefde’ de norm is

voor elke menselijke relatie.

Daar gebeurt alles spontaan.

Daar doet iedereen zijn plicht,

heel ongedwongen.

Daar is vrede en vriendschap.

Daar krijgt iedereen zijn recht!

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

woensdag 19 oktober 2016

Diner van de WOS 2016

Op zondag 25 september 2016 liep de grote zaal van Don Bosco in Oud-Heverlee weer vol voor het jaarlijks diner van de Werkgroep Ontwikkelingssamenwerking van Korbeek-Dijle.

De beelden spreken voor zichzelf.

Week 2016-41 - 001aWeek 2016-41 - 002aWeek 2016-41 - 004aWeek 2016-41 - 005a

“Leven zonder waarden is als soep eten met een vork”

Talent

Een nieuwe definitie van talent doet zijn intrede op onze werkplaatsen, samen met een groeiende vaststelling dat iedereen getalenteerd is, niet enkel diegenen die we op een voetstuk plaatsen.

Wanneer we talent waarderen, dan waarderen en erkennen we het beste in elke persoon en stoppen we met hen te rangschikken binnen onze persoonlijke of gemeenschappelijke waardeperceptie.

(Janet Du Preez, Zuid-Afrika)

Teamspirit

Van buitenaf gezien vertoont een winnend team een soort aanvullende bezieling, iets extra’s dat niemand kan omschrijven en dat uiteindelijk een beetje magisch lijkt: de zogenaamde ‘teamspirit’. Er is sprake van teamspirit als men in staat is om ‘te denken en te handelen als een team’, als men het eigen gezichtsveld verlegt naar dat van de groep. Het leidt er dikwijls toe dat je het algemeen belang voorrang geeft op je eigen belangen en de frustratie aanvaardt die dat kan meebrengen.

(Thibault Vignes, Frankrijk)

Tederheid

Als jonge moeder voelde ik me dikwijls verloren en wist ik niet hoe te reageren op het gedrag van mijn kinderen. Toen ze baby’s waren, vroeg ik me dikwijls af hoe ik hun gehuil moest beantwoorden. En ook toen ze beter konden communiceren, waren hun onsamenhangende woorden en hun irrationele gedrag nog vaak een uitdaging voor mijn beperkte ouderlijke vaardigheden. Maar een zachte stem en een tedere aanraking deden meer dan enig advies uit een handleiding over ouderschap. Zodra elk kind mijn tederheid voelde, stopten de tranen en was de wereld plotseling weer goed. Mijn kinderen vertellen me vandaag dikwijls dat ze het meest hielden van mijn tedere reacties omdat ze zich begrepen, bemind en veilig voelden.

(Margaret Fulton, Zuid-Afrika)

Toewijding

Voor mij betekent toewijding je inzetten voor een taak en ze tot een goed einde brengen, ondanks de hindernissen die je tegenkomt bij de uitvoering ervan. Heel vaak trappen we in de val van excuses zoeken om een taak niet af te maken en we vergeten daarbij hoe toegewijd we aanvankelijk waren.

(Deliah Sampson, Zuid-Afrika)

Tof gevonden worden

‘Tof gevonden worden’ is voor velen van ons synoniem met ons goed voelen in de wereld. Als we voelen dat mensen ons graag hebben, dan is dat een bevestiging van onze eigenwaarde.

(Ruth Copland, Verenigde Staten)

Phil Bosmans spreekt tot ons: Verander van spoor

Je zit helemaal verkeerd

als je hart verkeerd zit,

doodlopend in de nacht

waar de zon nooit schijnt

en alles somber en donker is.

Je zit verkeerd als je hart verlangt

naar dooie dingen

die je diepste honger niet stillen.

Je zit verkeerd als je handen niet open zijn,

niet geven en niet ontvangen kunnen,

als je voeten de weg niet weten

en verdwalen in het land van de leegte,

waar alle bloemen zijn uitgebloeid

en verdoving en drugs te wachten liggen.

Verander van spoor.

Zet je hart op het spoor van de zon.

Zet je hart op een spoor

dat leidt naar het licht,

waar het leven weer kleur krijgt,

op een spoor naar het land,

waar mensen vrienden zijn

en de hemel op aarde begint!

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

Agenda bijgewerkt

Bekijk onze bijgewerkte agenda op de agenda-pagina.

Gard Vermeulen schrijft ons van uit Japan - deel 1

Sinds een week ben ik nu in Japan. Eerste indrukken zijn ook maar eerste indrukken, zeker als men een land probeert te begrijpen dat samenhangt van vaste tradities en ceremonies, dat etterende wonden in zich draagt van twee atoombommen en verzot is op alle moderne snufjes en robotten.

Van de vier grote eilanden ligt Kyushu het meest zuidelijk. Heel misschien herinner je je dat de aarde hier beefde zo een vier maanden geleden. Vandaag zag ik nog open daken ingepakt in blauw plastiek en ingestorte huizen langs de baan. Maar het leven gaat verder, alleszins voor wie minder getroffen is.

Zelf hebben we in de eerste nacht een heel kleine aardbeving meegemaakt maar ik ben niet eens wakker geworden. Als voorzorgsmaatregel zijn enkelen van de groep gaan kijken naar de opleiding die de brandweer geeft aan kinderen. Wat doe je bij bevingen, taifoenstormen, overvloedige regen of branden? Met acht Vlamingen vormden we een apart groepje. Vermits zeer weinigen hier Engels spreken, werd de uitleg voor ons vooral met handen en voeten gegeven. We mochten proberen: blijven zitten op een machine die schokt als een aardbeving (kan alleen als je je kan vasthouden), een deur openen als het water veertig centimeter hoog staat aan de andere kant (Zelfs mijn negentig kilo kreeg ze niet open), een storm weerstaan bij 100 km per uur (Ook hier: vasthouden!) Naïef was de brandblusoefening: elk mocht een blusser leeg spuiten op een groot TV-scherm en de geprojecteerde vlammen doofden altijd.

De taifoen waarvoor drie dagen lang gewaarschuwd werd, is in de laatste uren afgebogen naar Zuid-Korea. ’s Nachts ratelde de regen wel op de ruiten, maar in de morgen vielen er nog nauwelijks enkele druppels. In de namiddag kwam een warme stijve bries, zonder enig probleem. Daarna was de zon er weer!

Japan is een strikt georganiseerd land. De banen zijn breed en zeer goed. Opstoppingen en files komen naar mijn ervaring niet voor, zelfs niet in miljoenensteden zoals Fokuoka of Nagasaki. De trottoirs zijn breed, zonder valkuilen of struikelstenen en perfect geplaveid. Wat verrassend: zowel fietsers als voetgangers gebruiken hetzelfde pad. De verkeerslichten blijven in lange groene golven de grote invalswegen vrij houden, maar wee u als je de straat moet oversteken: het duurt minuten voor het licht verspringt. Iedereen blijft gedisciplineerd wachten. Toegegeven, op een weekend in de late avond heb ik twee Japanners door het rode licht zien stappen. De wagens blijven vele meters verwijderd van de voetganger wachten. Ook als men op kleinere wegen zonder zebrapaden wil oversteken.

In de huizen moet je de schoenen uittrekken en krijg je pantoffels aan. Als je binnenshuis van de stenen vloer op de tatamimatten overstapt, moet je van pantoffels veranderen en als je naar toilet gaat, moet je daar weer in andere pantoffels stappen. Ik verkies vaak barvoets te lopen.

Ook de regels in de onsen zijn vastgelegd. Dat zijn private of publieke heetwaterbaden, een beetje te verstaan als de natte versie van de droge sauna bij ons. Ook hier: schoenen van de straat uit, pantoffels aan. Als je naar de kleedkamer stapt: pantoffels uit. Samen met je kleren laat je je gêne achter in de kleedkamer en loopt poedelnaakt naar de wasgelegenheid. In rijen zitten de kandidaat-baders zich van hoofdhaar tot grote teen te schrobben en te spoelen met een doekje. Geen spatje vuil of zeeprest mag in het bad, evenmin het doekje. Daar zit of lig je dan in het hete water, nauwelijks te harden. Het komt gewoon uit de ondergrond geborreld, verhit door de hitte van de aardkern. Van zwemmen is geen sprake, laat staan dat je je hoofd mag onder water dompelen. Je kan ook nog afwisselen met een koud bad, met sauna of een stoombad. Als je verzadigd bent, rein van binnen en uitgeloogd van buiten, gaat de ceremonie achterwaarts: weer schrobben en spoelen, afdrogen, aankleden, pantoffels aan, pantoffels weer uit en straatschoenen aan. Het ritueel duurt gemakkelijk twee uren. Ik vind het heerlijk.

Nog iets over Nagasaki. Deze handelshaven is vooral bekend als slachtoffer van de tweede atoombom in WO II en hopelijk de laatste van de mensengeschiedenis. Op 9 augustus 1945 ontsprong er plots een tweede zon op vijfhonderd meter boven de Urikamavallei. Eerst straalde het verblindend licht over de stad, dan deed een drukgolf alles achterover vallen en volgde een aanzuigstorm die alles verscheurde. Terwijl de paddenstoelwolk boven de stad verrees, gloeide ook de verzengende hitte en tenslotte dreef de wind een radioactieve regen over de stad. Hieraan sterven nog steeds mensen en worden er nog gehandicapte baby’s geboren. Het dodental wordt in het atoommuseum bijgehouden: bijna 200.000 zijn het er nu. Daarnaast, in de sobere gebedshal nodigt men mensen van alle gezindten uit tot bezinning en gebed, voor de slachtoffers en hun families, voor de daders en de machtigen, voor vrede in elke mens, in de landen en tussen de landen. Vrede …

Al van kort na de ontdekking in de zestiende eeuw van de zuidelijke zeeweg naar het Oosten, gingen er missionarissen die kant uit, vooral Portugezen, Spaansen en ook Filippijnen. De groeiende katholieke gemeenschap werd stilaan aangevoeld als een bedreiging voor de Shinto-machthebbers. Geleidelijk groeide een beperking van de vrijheid van godsdienst. Tot een Spaans galjoen voor de kust strandde en de kapitein blufte dat in Zuid-Amerika militairen en kolonisatoren de missionarissen volgden. Dat zou hier binnenkort ook wel gebeuren!

Genoeg om de keizerlijke regent in een Japanse koleire te laten schieten en een echte vervolging te beginnen. Zo werden 26 katholieken, de jongste was pas twaalf jaar, gemarteld en gekruisigd tot de dood. Ze werden zalig verklaard in de late negentiende eeuw en toen was ook de vervolging al geluwd. Dé kerk bouwde weer kerken: eentje op hun martelplaats en verderop een andere, een grotere. Ze werd in 1935 ingewijd en in 1945 door de atoombom verpulverd. Er staat nu weer een nieuwe, zonder enige charme. Nagasaki blijft ook nu een katholiek centrum en men kan de vele gebedshuizen overdag bezoeken. Al of niet tegen betaling.

Er zitten nog heel wat beelden en ervaringen in mijn hoofd, maar dat is voor een volgende keer. Tot dan.

Gard.

Gelezen In Tertio Van 6 Oktober 2016

1 . God wil geluk van elke mens

Uit een artikel van Geert De Kerpel

Tien maanden nadat Jozef De Kesel in Mechelen werd geïnstalleerd als aartsbisschop, weten we nu dat Lode Aerts, amper twee maanden geleden benoemd tot pastoor-deken van Gent, zijn opvolger wordt in Brugge. Jarenlang was hij docent en bisschoppelijk vicaris in Gent, eerst voor jeugdpastoraal en daarna voor opleiding en vorming, terwijl hij vast meewerkte in de zondagsdienst op diverse parochies.

Blijmoedig mens

Lode Aerts is begiftigd met vele talenten en ongetwijfeld een herder naar het hart van paus Franciscus. Die zet overduidelijk voor zijn bisschopsbenoemingen in op wie tegelijk beschikt over een stevige intellectuele bagage, gepokt en gemazeld is door jarenlange pastorale ervaring op het terrein, gekenmerkt wordt door een intens gebedsleven én ongekunsteld als een blijmoedig, gegeven mens door het leven gaat, wars van enige klerikale pretentie. De nieuwe bisschop beantwoordt sterk aan dat profiel.

Na studies in Gent, Leuven en Frankfurt – waar overigens de huidige paus hem voorging – promoveerde hij in Rome aan de Gregoriana tot doctor in de theologie. Tal van artikelen over kerk en geloof verschenen sindsdien van zijn hand. Geleidelijk aan groeide hij uit tot een van de theologische sterkhouders in het Nederlandstalige gebied. Vooral op de mogelijke, nieuwe plaats van de christelijke geloofsgemeenschappen in onze (post)moderne cultuur kwam hij geregeld en diepgaand terug.

2 . De Gentse bisschop Luc Van Looy werd 75 jaar en diende zoals het kerkelijk recht voorschrijft zijn ontslag in. Tijdens een verjaardagsfeest overhandigde Toon Osaer, directeur van uitgeverij Halewijn, hem het eerste exemplaar van Met een naam en een gezicht. Over de dynamiek van het Bijbelse geloof. Het vormt de neerslag van het eerste jaar van een opleiding voor pastorale vrijwilligers die al sedert 1981 in het bisdom Gent loopt. Tot de paus het ontslag aanvaardt, blijft Van Looy het Gentse bisdom leiden. (Geert De Kerpel)

3 . Een nieuwe Chinese godsdienstwet brengt een zware slag toe aan de vervolgde ondergrondse kerk en zet de toenadering met het Vaticaan op de helling. Dat zegt Bernardo Cervellera van Asianews. De wet die op 7 oktober werd goedgekeurd, wil alle geloofsgemeenschappen in China volledig onder controle van de overheid brengen. De inspanningen van Vaticaans staatssecretaris kardinaal Pietro Parolin voor een toenadering met China dreigen daardoor een maat voor niets te worden. Naar schatting zijn er vandaag 80 tot 100 miljoen christenen op 1,3 miljard Chinezen (ongeveer 7 %), van wie zo’n 13 miljoen katholieken (ongeveer 1 %). (Geert De Kerpel)

Phil Bosmans spreekt tot ons: Elkaar in de zon zetten!

Vakantie is iets heel anders

dan in drukke straten stappen,

over snelle wegen razen,

zich verdringen in overvolle vakantieoorden.

Vakantie is ook niet

tot diep in de nacht

door alle tv-kanalen zwemmen

en in donkere dancings wachten

tot de zon opkomt.

Vakantie is

weer thuiskomen bij jezelf,

op adem komen

en terugkeren naar je wortels

in eenvoud, spontaneïteit en vriendschap.

Laat de zon van de vriendschap

opkomen in je hart.

Dan wordt het warmer vanbinnen,

ook als het buiten regent.

Dan kan je anderen

in de zon zetten.

Dan ben je een goed mens.

En een goed mens

telt voor tien!

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

woensdag 12 oktober 2016

Chiro KaDee heeft een nieuwe thuis

Op zaterdag 17 september 2016 werden de nieuwe chirolokalen in Korbeek-Dijle, op de Wijngaardberg achter de Parochiale Gebouwen, ingehuldigd door het gemeentebestuur. Het is een mooi ogend gebouw met veel ruime en veilige lokalen.

Hierbij enkele beelden.

Week 2016-40 - 002Week 2016-40 - 003Week 2016-40 - 009Week 2016-40 - 011

Gelezen In Tertio Van 21 September 2016

1 . Quote: “Religieuze leiders zijn op dit ogenblik interessanter dan politieke. Ook voor goddelozen.”

Voor historicus en schrijver David Van Reybrouck kan het geen kwaad opnieuw vertegenwoordigers van eeuwenoude tradities te beluisteren (De Standaard, 15/9).

2 . “Valse liefdes ontmaskeren en inzetten op dialoog”

Uit een artikel van Emmanuel Van Lierde

Terreuraanslagen overschaduwden de voorbije zomer. “De wereld is in oorlog”, stelde paus Franciscus op weg naar Polen voor de Wereldjongerendagen, maar het is geen “oorlog tussen religies”. De Londense sjiitische imam Mohammad Ali Shomali beaamt dat; “Wie geweld pleegt in naam van een godsdienst, heeft de boodschap ervan mis begrepen en verdraaid. Hij koestert een foute liefde voor God.”

Volle kerken

Moslims en christenen zijn familie van elkaar en delen hun liefde voor God. Eigenlijk hoeft er voor onze samenkomsten geen aanleiding – zoals het terrorisme – te zijn. We bezoeken elkaar als broers en zussen omdat we behoren tot Abrahams familie. Sommigen denken dat we elkaar beconcurreren, in spanning met elkaar leven of er alleen op uit zijn de ander te bekeren. Dat is niet mijn kijk en houding. Ik zie liever volle dan lege kerken, want het gaat niet goed met de gezondheid van onze samenleving als mensen God negeren. Een cultuur waaruit God verdwijnt, kent geen heiligheid meer. Daarin is ook het leven niet langer sacraal. Onze opponenten vandaag zijn niet de andersgelovigen, maar wel de strijdende atheïsten en de religieuze extremisten, twee gewelddadige krachten die aan elkaar verwant zijn omdat ze geen ervaring hebben van Gods liefde”, stelt Ali Shomali.

Vrede zaaien

Valse liefdes ontmaskeren en blijven inzetten op ontmoeting en dialoog; het vormt de rode draad voor de Brits-Iranese moslimleider. “We hebben vandaag niet te maken met een oorlog tussen het Westen en de moslimwereld. Evenmin is er een oorlog tussen de godsdiensten aan de gang. Te allen prijze moeten we vermijden die indruk te voeden, door bijvoorbeeld de polarisatie aan te wakkeren en een taal te hanteren die alle moslims over dezelfde kam scheert als waren het allemaal terroristen. Als die hele gemeenschap zich geviseerd en bedreigd voelt, dreig je juist ongewenste reacties en agressie te veroorzaken. Onze gezamenlijke vijand zijn de terroristen. We moeten er alles aan doen om radicalisering tegen te gaan. Dat doe je niet door nog meer haat en verdeeldheid te zaaien, maar door te blijven inzetten op liefde, vrede, verdraagzaamheid en eenheid. De dialoog tussen onze godsdiensten is van belang voor de toekomst van onze mensheid. Soms zijn er spanningen tussen onze religies, maar dat hoeft niet het algemene patroon te zijn. Evengoed zijn er spanningen tussen moslims of christenen onderling. Dat ligt niet aan de godsdiensten, maar aan sommige gelovigen. Vredevol samenleven tussen ons is perfect mogelijk. In mijn ogen kunnen Jezus en Mohammed geen ruzie maken met elkaar.”

Phil Bosmans spreekt tot ons: Wereld, schaam je dood!

Hier een bericht van een vriend

uit een van de allerarmste landen

aan het adres van alle vergaderende

en hoogzetelende heren en dames

in parlementen en congresgebouwen,

die met grote deskundigheid discussiëren

over ‘het hongerprobleem’

en goed betaald worden

om oplossingen aan te reiken.

Zij verdienen honderden malen meer

dan de arme missionaris

die met zijn eigen leven

de stervenden nabij blijft.

Deze laatste schrijft:

‘Op de zaal van de kinderafdeling lag

een jongen van een jaar of zes,

een uitgemergeld skelet.

Hij probeerde me iets te zeggen.

Ik kon het niet verstaan.

Zijn moeder ook niet.

Ik klopte zachtjes op zijn schouder.

Dat scheen hem te bevallen.

Zijn moeder verzorgde hem en ging weg.

Ik zat alleen naast zijn bedje.

De oogjes werden glazig.

Hij begon te hijgen.

De verpleegster kwam langs en zei:

‘Geeft u hem maar de laatste zegen, pater.’

Ja, een laatste zegen.

Ik aarzelde tussen zegen en vloek.

Hoe is het mogelijk

dat zoveel jonge kinderen

zo jong moeten sterven?

Is dat geen vloek,

geen beschuldiging aan ons adres,

aan ieder van ons?

Die jongen had me iets willen zeggen.

Hij is met zijn geheim de dood ingegaan.

Waarom erover schrijven?

Het is één geval op miljoenen.

Eén ding is zeker:

Er zal geen haan naar kraaien.’

Wereld, schaam je dood.

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

zondag 2 oktober 2016

Straatfeest in de Ruwaal te Korbeek-Dijle 2016

Op zaterdag 24 september 2016 hield de kleine gemeenschap van “den Drawool” en omgeving haar jaarlijks straatfeest: eten, drinken en gezellig babbelen.

Hierbij enkele beelden.

Week 2016-41 - 002Week 2016-41 - 003Week 2016-41 - 004Week 2016-41 - 005