Ik herinner me Jefke van Diest. Ik moet 19 of 20 zijn
geweest toen ik hem leerde kennen. Hij had zijn
ruggengraat gebroken in de mijn. Ik zag met welke
enorme moed hij trachtte weer te leven. Na verloop
van tijd vond men een middel om hem wat te helpen
en geraakte hij al tot in de gang van het ziekenhuis.
De anderen fleurden op als ze hem zagen, zo’n vent
was dat. Maar uiteindelijk besefte hij dat hij voor altijd
geslagen was. Hij kreeg een inzinking en stierf. Twee
van zijn vrienden, die hij zo’n moed had geschonken,
stierven toen ook, binnen de twee maanden. Ik dacht:
ik ga later voor deze mensen iets doen, voor dit volk
van de put. Overdag werken zij in het donker, ’s nachts
moeten zij slapen. Hoeveel zon krijgen zij in hun leven
te zien?
Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos
