Cursiefje van Frans De Maeseneer
Gisteravond zei me iemand: ‘Ik mag voor paters een project ontwikkelen voor de toekomst. Ik voel me daar goed bij, niemand kent immers mijn verleden’. Op het eerste gezicht mag dat een vreemd woord zijn. Dat is het ook. Toch is dit soort taal bevrijdend. We zijn namelijk ‘gebiologeerd’ door ons voortdurend verwijzen naar het verleden. Wij verwijzen altijd graag naar de tijd van toen. Naar de tijd van de heilighartbonden, de processies, de volksmissies, de christuskoningfeesten, de driekoningenstoeten, de katholieke bonden. Enzovoort. De tijd van toen.
Welnu, deze tijd is over en out. Ikzelf ben in die sfeer van toen opgegroeid. Ik heb daar zo sterk in geloofd dat ik onvoorwaardelijk deze geloofsstijl wilde hanteren en dienen. Ik heb daar nog geen seconde spijt over gevoeld. Ik ben, om eerlijk te zijn, priester en pater geworden omdat het oude geloof voor mij zo mooi was. Dat blijft voor mij waar tot vandaag.
En toch. Eens, zowat veertig jaar geleden, is er iets gebroken. Open-gebroken. Open-gebaard. Alle boeken en teksten en woorden, alle gewaden en liederen en rituelen, begonnen een nieuwe melodie te zoeken. Het begon een eigen leven te leiden. God en geloof en religie en klooster en parochie begonnen nederig te worden. Voor mij een heilig signaal van nieuwe waarachtigheid! Het ging niet langer meer om het bewaren van heilige huisjes. Het ging niet langer meer om het beperken van de zogezegd onvermijdelijke schade. Ik besliste toen voor mezelf dat ik niet langer trouw moest blijven, maar dat ik trouw moest wórden. Het was, als ik eerlijk mag zijn, mijn grote bekering. Jezus en de profeten zijn gidsen voor morgen. Zo waren ze. Zo zijn ze ook nu bedoeld.
Jezus en de profeten zijn gidsen voor de kleinkinderen in mijn familie. Sport, entertainment, multimedia, taizéavonden, jokrikampen, samenwonen, babyborrel, lentefeest, crematoriumdiensten, fuiven, co-ouderschap, digitale fotografie… het is allemaal van deze tijd. Drugs en drugdealers, gsmberichten, tot in het absurde toe… het is allemaal van deze tijd.
Wat moet ik als oude nonkel met dit alles? Ik weet het echt niet. Ik weet het zeker helemaal niet wanneer ik ervan uitga dat ik voor alles een oplossing en een remedie moet vinden. Is dat trouwens ook niet een beetje pretentieus? Precies deze pretentie wil ik bewust afleggen: ik mag onder geen enkel beding een rechter zijn. Foei!
Het zou fijn zijn als ik er zou toe komen de kinderen van deze eeuw lief te hebben. Heeft het evangelie ons ooit iets anders gevraagd? Blaise Pascal zegt: Jezus is de tijdgenoot van elke tijd. Waarom zou hij niet de tijdgenoot mogen zijn van deze generatie? Waarom moet ik me schamen als ik steeds maar opnieuw pogingen doe om de cultuur van deze tijd te begrijpen? En mensen graag te zien?
Bij deze geef ik een knuffel aan alle digitale kinderen van 2009.
