woensdag 28 maart 2012

Een kaart voor jou

Geluk maakt je vriendelijk

Beproevingen maken je sterk

Verdriet houdt je menselijk

Mislukkingen houden je nederig

Maar alleen de hoop laat je vooruitgaan...

(Ontvangen tijdens de internet-vriendschapsweek en graag doorgegeven)

C.L.

Gelezen In Tertio Van 14 Maart 2012

1. MEER ROOMS-KATHOLIEKEN

Het aantal katholieken blijft stijgen. Wereldwijd zijn er 1,196 miljard katholieken of ruim 17,5 procent van de wereldbevolking. In vergelijking met 2009 (1,181 miljard) steeg het aantal katholieken met 1,3 procent. Dat blijkt uit de recentste cijfers van het Annuario Pontificio, het statistische jaarboek van het Vaticaan met de gegevens uit 2010. In het jubeljaar 2000 waren er voor het eerst meer dan een miljard katholieken. In 2010 telde de hele rooms-katholieke kerk 412.236 priesters, 277.009 diocesane priesters en 135.227 priesters van een kloosterorde of congregatie. Dat is een lichte stijging met 1,6 procent in vergelijking met 2009, al waren er in Europa 905 priesters minder. Dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de sterke stijging in Azië (plus 1.695) en in Afrika (plus 761). Het aantal permanente diakens, die bijna uitsluitend in Europa en Noord-Amerika te vinden zijn, steeg van 38.155 tot 39.564. Daarnaast zijn er 54.665 mannelijke religieuzen die geen priester zijn (broeders). Het totaal aantal geprofeste vrouwelijke religieuzen daalde van 729.371 naar 721.935. Het aantal kandidaat-priesters in diocesane seminaries en opleidingscentra van kloosterordes en congregaties steeg met 4 procent van 114.439 in 2005 tot 118.990 in 2010. (Kerknet)

2. Gauck wil in alles een lichtpunt zien

(Uit een artikel van Lukas De Vos)

De 72-jarige dominee Joachim Gauck wordt op zondag 18 maart 2012 zo goed als zeker (nvdr: ondertussen bevestigd) de nieuwe president van Duitsland.

Gauck, een protestantse dominee uit Oost-Duitsland en dissident tegen het voormalige communistische regime van de DDR, werd nooit lid van de communistische partij en jeugdbeweging. Hij ging godgeleerdheid studeren (1958-1965), want daar was vrijheid van denken gewaarborgd. Van zijn vrouw Hansi leeft hij na 32 jaar huwelijk en 4 kinderen gescheiden, maar is nooit officieel gescheiden. Die feitelijke scheiding en zijn LAT-relatie met journaliste Daniela Schadt van de Nürnberger Zeitung worden hem zwaar aangerekend. Hij beloofde bij de verkiezingsronde in 2010 te zullen scheiden en trouwen als hij werd verkozen. Voorlopig zwijgt hij. Hij wil boven de partijen staan en aansporend en verzoenend werken. Democratie en markteconomie gaan voor hem hand in hand. Gauck keert zich tegen de onverschilligheid in de maatschappij, die vaak ten onrechte voor verdraagzaamheid wordt aangezien. Hij is vooral een man van de hoop, die in alles een lichtpunt wil zien.

Tot zover Lukas De Vos.

3. Patriarch Kyrill I van Moskou, primaat van de Russisch-orthodoxe kerk, feliciteert Vladimir Poetin met zijn ruime overwinning bij de presidentsverkiezingen. Volgens hem hebben de Russen gekozen voor stabiliteit en vooruitgang. De orthodoxe kerkleiding steunde voluit de kandidatuur van Poetin. (Jan De Volder)

4. In het emiraat al-Khaima, deel van de Verenigde Arabische Emiraten, wordt de grootste kerk van de Perzische Golf ingewijd. De anglicaanse kerk biedt haar ruimtes ook aan voor samenkomsten van christenen van andere belijdenissen. Volgens anglicaans bisschop Michael Lewis is de opening een teken van hoop voor alle christenen in de regio. (Jan De Volder)

woensdag 21 maart 2012

Gelezen In Tertio Van 7 Maart 2012

1. Quote van de week

“We moeten een maatschappij organiseren waarin niet presteren centraal staat, maar wel de zorg voor elkaar en voor onze blauwe planeet.”

Palm-eigenaar en captain of industry Jan Toye getuigt in De Morgen van 3 maart over de zelfmoord van zijn zoon Christoph en hoe dat zijn zingeving deed kantelen..

2. Voor hij bisschop en paus werd was Karol Wojtyla professor filosofie en in zijn vakgebied ook actief als auteur. Hoe keek hij tegen de vrijheid aan? Hierop antwoordt de jonge filosofe Alicja Gescinska: “Hij is een uitgesproken pleitbezorger van de positieve vrijheid. Hij vindt vrijheid iets moeilijks, iets wat niet zomaar als een consumptiegoed te bezitten of ‘te gebruiken’ valt, maar iets wat je constant dient te veroveren. Hij verzette zich tegen totalitaire systemen, maar ook tegen een negatieve, ongebreidelde vrijheid, die hij terecht al te onverschillig vond. Hij had het meer voor de betrokken, warme vrijheid: geen vrijheid zonder liefde, klinkt het als een refrein.”

Ontegensprekelijk was Wojtila’s vrijheidsbegrip gekleurd door zijn katholieke geloof, al heeft het volgens Gescinska ook zeggingskracht voor wie die overtuiging niet deelt. “De vrijheid ligt voor Wojtila niet in de keuze tussen goed en kwaad, maar in het doen van het goede, in de achting voor de goddelijke waarheid. Voor hem betekent dat uiteindelijk: leven in het spoor van Jezus Christus. Dat dit een opgave is, hoeft geen betoog.” (Peter Vande Vyvere)

3. Bij de eerste verjaardag van de moord (2 maart 2011) op Shahbaz Bhatti, de christelijke minister voor minderheden in Pakistan, roepen verschillende katholieke stemmen in het land op tot een spoedige zaligverklaring. De herdenkingen worden ook bijgewoond door moslims, sikhs en boeddhisten. (Jan De Volder)

4. Jean Kockerols, hulpbisschop van Brussel, reageert ontgoocheld op de beslissing van Les Scouts om in de scoutswet voortaan de verwijzing naar God achterwege te laten. “Stoorde die dan dusdanig dat ze aan een stemming moest worden onderworpen? Ik kan niet anders dan ontgoocheld zijn over een dergelijke evolutie”, zegt de hulpbisschop die zijn oproep tot een constructieve dialoog tussen scouts en parochies herhaalt. (Jan De Volder)

Dankbaarheid

Dankbaarheid is licht

en ongekunsteld.

Iets als een bos madeliefjes

om te vinden

op de drempel van je ziel.

(woorden van Kris Gelaude)

Een Kruis-Punt

Op zondag 4 maart 2012 was er in Korbeek-Dijle de kruisoplegging van de teofielen, de 12-jarigen - 8 meisjes en 3 jongens - die op 22 april 2012 hun plechtige geloofsbelijdenis zullen afleggen. De eucharistieviering werd voorgegaan door pater André Schotsmans. Als openingsgebed bad hij:

Een kruispunt op onze weg is vaak een moeilijk moment.

We staan voor een keuze en dat vraagt wat denkwerk.
We weten niet wat er gaat komen en toch willen we zeker zijn dat we de juiste weg inslaan.
We willen niet graag op onze passen terugkeren want dan voelen we ons mislukt.
We willen geen te moeilijke weg, want we willen niet opgeven anders leiden we gezichtsverlies.
We willen niet gehinderd worden want dan gaan we veel te traag vooruit.

We willen vragen Heer, bent U onze leidsman om steeds opnieuw de juiste richting in te slaan en op weg te gaan om Uw Liefde voor de mensen uit te dragen.

Bij de kruisoplegging zei de priester:

Dit kruisje is een teken dat jij de uitdaging aangaat om met Jezus de weg te gaan. Je breekt uit jezelf en geeft jezelf de kans om het leven in zijn voetspoor te volgen.
Je neemt de mooie en de moeilijke momenten erbij en merkt dat dit kruisje de sleutel is tot een intens menselijk geluk.

Supporters Weten Waarom

(Cursiefje van Frans De Maeseneer)

Het is een alom gekend deuntje: supporters weten waarom. Vele Vlamingen kennen dat. Ze kunnen het zelfs uitspreken met de intonatie van de televisie. Ze weten bovendien welk biertje daarbij past. Zo is dat. Bij nader toezien is dat een dubbelzinnige slogan. De reclamespot zegt niet dar supporters weten waarom ze supporter zijn. Nee, supporters weten welk biertje ze best zouden drinken. Dat is het punt. Daar gaat het om.

Supporters weten inderdaad niet waarom. Ze zijn, om te beginnen, heel onlogisch. Waarom mensen uit Balgerhoeke supporteren voor Standard Luik, waarom meneer uit Overboelare dweept met Arsenal, en een andere meneer uit Widooie dweept met Barcelona terwijl zijn buur in vuur en vlam staat voor Ajax. Niemand die daar een touw aan vast kan knopen. Waarom dwepen mensen niet met een club uit hun buurt? Dat pas zou logisch zijn. Supporters weten daarop het antwoord niet. Supporters zijn onlogische mensen.

Ze zijn ook onredelijk. Dat is een graad zwaarder dan hun onlogische keuze. Onredelijkheid heeft te maken met de emotie die luider spreekt dan de ratio. Voor hun club hebben ze alles over: twee uren gaan staan in de regen of in het slijk. Niets is hun teveel. Dure toegangskaarten, dure reizen naar Spanje of naar Italië - met late nachtelijke terugkeer - ze hebben het er voor over. Voor de rest is het leven veel te duur, maar hun verre trip is nooit te duur. Onredelijk.

Waarom doen mensen dat? Omdat ze niet logisch kunnen denken? Omdat hun hersenpan niet correct functioneert? Ik geloof dat niet. Supporter zijn heeft te maken met agressiviteit: mensen moeten zoveel kwijt, zoveel wat onlogisch en onredelijk is. Supporters willen hun diep ongenoegen kwijt. Ze willen het uitwerken op anderen. Jagers zijn het: ze willen de scalp van de ander. Daarom hebben ze thuis een lege kast staan die ooit vol moet staan met bekers en truitjes en vlaggen. Het is haast religie: ze verzamelen relikwieën. Ze vereren die ook. Ze willen dat voor geen goud missen.

Om al die redenen heeft topsport zoveel te maken met geld en met geweld. De managers weten waarom! Ze spelen in op de onlogische en onredelijke aspiraties van het volk. Daar begint de ontaarding: het extrasportieve wordt belangrijker dan het sportieve. En dat proces wordt op zijn beurt ook onlogisch en onredelijk. De gezondheid van de sporters is bij dat alles van secundair belang. Van primair belang is de gezondheid van enkele portefeuilles. Zeg niet dat dit overdreven is… er zij toch al voldoende doden gevallen?

Een ernstig correctief is dus geboden. En dat zal niet van boven komen. Het correctief zal uit de eigen sportwereld dienen te komen. Dat de groten der aarde logisch en redelijk mogen worden! Op dat punt mogen wij, Vlamingen, fier zijn op iemand van eigen bodem. Dr. Jacques Rogge is een grote meneer: hij vindt de sport schoon, hij wil de sport ook schoon. Groot werk.

Ik sluit nu even mijn ogen en vraag mij af of dit met God te maken heeft. Nee, dit heeft met God niets te maken. Wie God overal meent te moeten zien, ziet Hem niet waar hij is. Dat weten vele rechtgeaarde mensen.
Dat zijn supporters die weten waarom.

zondag 18 maart 2012

Timothy Radcliffe

(Cursiefje van Frans De Maeseneer)

Timothy Radcliffe is een Engelse pater, een dominicaan. Een man naar wie je graag luistert. Een man die je graag leest. Hij hééft dus iets. Ik ben alvast één van zijn fans.

Wat die man hééft, is zowel eenvoudig als ingewikkeld. Eenvoudig omdat hij ontwapenend en zelfs jongensachtig optreedt. Warm ook: een groet, een gebaar, een schouderklop van hem doet je een beetje liever leven. Je voelt zo aan dat deze man geen woorden spreekt met een dubbele bodem: hij bedoelt niet iets anders dan wat hij zegt. Eén vouw dus, één-voudig. Ik kan me niet voorstellen dat deze man afstandelijk kan zijn, zelfs niet in een plechtige dienst waarin hij vooraan moet zetelen. Hij heeft het kind in zichzelf niet gedood. Praise the Lord.

Toch is er ook iets ingewikkelds aan die man: hij is in vele zaken gewikkeld (en verwikkeld) geraakt. Dat komt, paradoxaal genoeg, precies door zijn eenvoud. Hij was pas zevenenveertig toen hij tot magister werd verkozen door zijn orde. Algemene overste dus. Toen begon het. In een groot deel van de wereld werd hij geroepen om veel te zien en veel te horen, en ook om veel te beslissen. Natuurlijk is dat niet eenvoudig. Het is dansen op vele koorden. Conflicten tussen Noord en Zuid. Conflicten tussen medebroeders die het verleden koesteren en anderen die de toekomst omhelzen. Ik kan me voorstellen dat dit niet altijd met lieve zoetigheid is gebeurd… Timothy kon met dat alles omgaan omdat hij altijd wilde leren en niet be-leren.

Hij was dus een echte dominicaan: hij wilde de zaak van de waarheid en de waarachtigheid dienen. Hij was nooit een bezitter van de waarheid. Hij leerde altijd bij. Hij ging als het ware elke dag naar de school. Naar de ‘Schule’ zoals de jood dat elke sabbat doet. Zo wordt een mens wijs aan het leven. Maar zo worden andere mensen wijs aan zulke mensen.

Vandaar dat deze man vandaag zowat overal ter wereld gevraagd wordt om te spreken. Hij heeft iets te zeggen. Hij bezit gezag. Bisschoppen, religieuzen, priesters, jonge mensen, wetenschappers en politici: ze willen hem horen. Ik vermoed dat zijn agenda meer dan vol staat. Daarvan zal deze mens niet overspannen worden… hij kan leven. Maar vooral, hij loopt nooit weg van de vragen. Daarom lopen mensen naar hem toe voor zijn antwoorden. Zo wordt hij een betrouwbare gids, een profeet voor deze tijd en voor morgen. Hij leert wat ten dode is en wat ten leven. En dat betreft zowat alle vragen waar moderne mensen mee bezig zijn: theologie en moderniteit, traditie en gezag in de kerk, de plaats van de leek en de vrouw, ethische kwesties, armoede en geweld, fundamentalisme en evolutionisme. Over dat alles heeft hij goede woorden.

Met betrekking tot Radcliffe denk ik spontaan aan een woord van Dostojewski. Deze Russische schrijver zei ooit: als mensen niet meer in God geloven, geloven ze in niets meer. G.K. Chesterton sprak dat tegen: als mensen niet meer in God geloven, geloven ze in alles. Ik meen te proeven dat Radcliffe meegaat met zijn landgenoot. Daarom vindt hij het zoeken naar waarheid in het geloven zo heilig belangrijk. Hij wijst de afgoden aan en hij wijst ze af. Op zoek naar het gelaat van de Enige en de Ware. Daaraan geeft hij zijn leven.

Hij staat hoog op mijn hit-parade.

woensdag 14 maart 2012

Opgenomen In De Kring

Week 2012-11 - Wiegjes 2012 04Week 2012-11 - Wiegjes 2012 05

Op zondag 26 februari 2012 was het ‘wiegjesdag’ in Korbeek-Dijle. Gard ging voor in de woord- en communiedienst en de Sint-Stevensgilde zong aangepaste liedjes. Drie smeekbeden bij het begin van de viering gaven de bekommernis van onze geloofsgemeenschap weer:

Heer God,

wij vertrouwen U deze kleine kinderen toe.

Help hen groeien tot blije, gelovige

en liefdevolle mensen.

Heer, wees hun steun

Heer Jezus,

help deze ouders:

dat zij voor hun kind steeds een voorbeeld mogen zijn.

Geef hen vertrouwen en liefde

zodat zij altijd een veilige thuis kunnen bieden

als het moeilijk wordt.

Christus, wees hun steun.

Heer God,

in deze gelovige kring richten wij ons tot U.

Geef ons de wijsheid, de kracht en een blijvende inzet

om voor deze kinderen aan een wereld te bouwen

waarin zij gelukkig kunnen zijn

en zij de weg vinden naar U toe.

Heer, wees onze steun.

Tussen die smeekbeden brachten de gezinsleden van de dopelingen, hun verdere familieleden en alle aanwezigen in de kerk een sticker met hun naam erop, aan rond de foto’s van de zes dopelingen op een bord vooraan in de kerk. Daarna luisterden wij - de kinderen vooraan - naar het verhaal van een klein zwart potloodje dat ook in de kring van de andere potloodjes mocht komen.

Na de viering bood de parochie een drankje en een hapje aan.

Tante

(Cursiefje van Frans De Maeseneer)

Vele mensen noemden haar tante. Ze was het maar twee keer echt maar ze was het vele keren niet echt. Een speciaal vrouwtje dus. Klein en vlug. Ongehuwd. Overal aanwezig. Door niemand uitverkoren maar door velen bemind. Ze was de tante van het dorp. Zonder voornaam. Ze was erbij als de jongens met de bal speelden: ze supporterde. Ze supporterde voor oude mensen: ze kookte voor hen en stond aan hun tapkast. Ze noemden haar goedmoedig hun tante. Ze had dat graag. Ze had dat nodig. Ze leefde daarvan. Ze was de ‘universele’ dorpstante. Zo was ze iemand.

Maar tante leed aan iets. Ik zal het maar claustrofobie noemen of zoiets. Ze kon moeilijk in haar huis blijven. Ze kon moeilijk alleen zijn. Ze speelde dus maar ‘sociaal’. Bij mensen zijn, dat was haar leven. Ze heeft eindeloze keren aan de kookpot gestaan maar voor zichzelf koken, dat was er teveel aan. Dat deed haar pijn. De tafel dekken voor zichzelf, dat was teveel gevraagd. Een tegennatuurlijke bezigheid. Vermoedelijk vond ze haar eigen gelaat niet mooi. Daarom zocht ze herkenning en erkenning in het gelaat van zeer vele mensen. Ze werd dan maar hun tante. Liever deze eretitel dan steeds dat mislukte zelfportret. Ze leefde als een haastige hinde op zoek naar voedsel voor haar lege nest. Uit zichzelf en voor zichzelf was ze niemand. Tante te zijn was haar vluchtheuvel, haar statuut, haar definitie. Zo leefde ze voor iets.

Wat doe je daarmee als je deze vrouw voor het eerst ontmoet in de kliniek? Ze is zwaar ziek. Ze verliest heel haar decorum. En haar ziekte is ten dode. Wie is tante nu? Een schamel mensje dat door de nood gedwongen is alleen te zijn met zichzelf. Geen enkele ontsnappingsroute meer. Tante wordt veroordeeld om zichzelf in de ogen te kijken… daar wordt ze misselijk van. Als deze pijn maar vlug over mag gaan! Want zo van niemand te zijn, dat is voor geen enkel mens te harden. En tot overmaat van ramp: deze marteling heeft zeer lang geduurd. Tante was nu wat ze heel haar leven is geweest: alleen tot in het uur van de dood.

En nu mag ik deze vrouw begraven. Ik heb aan de weinige familie niet gevraagd of ze gelovig was of kerks. Ik wilde het niet weten. Het interesseerde me, eerlijk gezegd, niet. Ik wilde enkel weten hoe het voelde tante te willen en te moeten zijn zonder het echt te zijn. En morgen, op dat uur, zal ik iets moeten zeggen. Met enkele mensen in de kerk die haar ooit met veel sympathie tante hebben genoemd. Maar morgen zullen ze onhandig aanwezig zijn en… zwijgen. Alleen ik heb het woord. Ik ken haar nauwelijks. Voor mij was ze geen tante.

Zonder ooit getrouwd te zijn geweest is tante altijd weduwe geweest. Ik zal iets lezen over de weduwe van Sarepta die een profeet ontving en voor hem een brood bakte. Zo diende zij, zonder het te weten, een grote zaak. In ieder geval een zaak die haar te boven ging. Van harte gun ik haar dit compliment. Deze vrouw heeft vanuit haar armoede vele koeken gebakken, opdat andere mensen even naar haar zouden glimlachen. Meer vroeg ze niet. Met minder kon ze niet.

En onze God die alles weet en ziet, zal vandaag met een open mond zeggen: tante. Met drie uitroeptekens… in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest.

Kopten

(Gelezen In Tertio Van 29 Februari 2012)

In Egypte stelt een parlementaire commissie, voorgezeten door Mohamed Sadat - zoon van de voormalige president - dat kopten beter moeten worden beschermd. Ze maakte het gedwongen vertrek van acht gezinnen uit het dorp Kobry el Sharbat ongedaan en vraagt de regering financiële compensaties uit te keren. Priester Rafik Greiche , woordvoerder van de kleine katholieke koptische kerk, is blij dat de moslimbroeders mee front vormen tegen de salafisten, de tweede fractie in het parlement. (JDV)

Quote Van De Week

(Gelezen In Tertio Van 29 Februari 2012)

“In onze samenleving is alles gericht op véél hebben en alles snel weten. Daarom ga ik graag naar Afrika. Daar besef je pas wat de echte waarden van het leven zijn.”

Wielrenner Tom Boonen laat in De Standaard van 25 februari in zijn ziel kijken.

Veldbloem

Zoals een veldbloem overal

in beemd en bermen

honderdvoudig kleuren tovert,

zo krijgt de wereld

onverwachte charme

telkens iemand zomaar

met een glimlach

dienstbaar is.

woensdag 7 maart 2012

KVLV Gewest Bertem 22 maart

Week 2012-10 - KVLV Gewest Bertem 22.3.2012

Dalende trend houdt Léonard wakker

(Gelezen In Passe-Partout Van 22 Februari 2012)

Ook Louis Tobback kreeg zaterdag de aartsbisschop en de deken voor een gesprek over de vloer. Het ging slechts over ’t onderwerp: “Wat is de toekomst van de Leuvense kerkgebouwen?”

Het duo kwam polsen hoe de burgemeester tegenover het religieus erfgoed in onze stad aankijkt, wanneer het kerkbezoek blijft dalen. Léonard wil de kerken herbestemmen, maar Tobback weigert dat: “Ofwel gebruik je ze als kerk, ofwel breek je ze af, indien ze geen architecturale waarde hebben natuurlijk. Hotels in ontwijde kerken kunnen mijns inziens niet. Ik ben dan wel ongelovig, maar zoiets past niet in mijn cultuur.” Voor de burgervader stelt er zich echter geen probleem, want de financiële kosten van de kerkfabrieken blijven voorlopig draaglijk “Wij gaan dus niet beslissen welke kerk jullie moeten sluiten. De vraag is eerder hoe jullie die gebouwen gaan blijven bedienen met het tekort aan roepingen”, zei Tobback, waarop de Monseigneur antwoordde: “Dat is ons probleem.”

patroonheilige Sint-Cecilia

Op zondag 19 februari 2012 vierde de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia van Korbeek-Dijle haar patroonheilige. Naar jaarlijkse gewoonte luisterden zij de eucharistieviering, die werd voorgegaan door Philip Debruyne, muzikaal op. Zoals het hoort in een kerk brachten zij zachte en ingetogen muziek, een beetje hemel op aarde. Lang leve de Harmonie!Week 2012-10 - Harmoniemis 2012 02Week 2012-10 - Harmoniemis 2012 03Week 2012-10 - Harmoniemis 2012 05

Dankbaarheid

is een ontluikende bloem

in de tuin van het hart.
Niets zozeer als de glimlach

van degene die haar ontvangt

kan haar schoonheid

aan het licht brengen.

(woorden van Kris Gelaude)

Mensenkijken

(Cursiefje van Frans De Maeseneer)

Het is een luxe als je op een terrasje zit en je mag mensen observeren: mensen die komen en gaan. Je kan deze vrijetijdsbesteding beoefenen in elk grootwarenhuis. Of in een grote winkelstraat, op de Meir in Antwerpen, in de Veldstraat in Gent, of in de Nieuwstraat in Brussel. Daar passeren tienduizenden mensen per dag. Eigenlijk een bonte menigte die niemand tellen kan. Uit alle stammen en rassen en talen. Kinderen, jonge mensen, oude mensen, mannen en vrouwen. Lachende mensen, vlugge en trage mensen, grijze en kleurige mensen. Ze verschillen allemaal van elkaar. Ze hebben één ding gemeen: ze lopen op straat. En ik mag naar hen kijken.

Heel even is het alsof ik er niet bij hoor. Ik kijk. Ik kijk toe. Vanuit mijn observatiepost ben ik eventjes een superieur mens apart. Het is alsof ik de enige ben op aarde die rechter spelen mag. Want ik oordeel. Ik oordeel voortdurend. Ik mag mensen taxeren op wat ze tonen terwijl ze voorbijgaan. Dat is een curieus gegeven: mensen tonen op het eerste gezicht namelijk niet zoveel. Ze tonen alleen hun stap, hun kleding. Ze tonen vooral hun ogen die kijken. Hun ogen zoeken. Hun ogen zoeken een vitrine, een uitstalraam, een reclameaanbod, een wafeltje, een sigaret, een bioscoop, een ringetje, een magazine, een milkshake, een koffie, een drug of iets wat ze zelf niet weten. Zoeken ze nog iets meer? Jawel, ze zoeken samenzijn, ontmoeting. Ze zoeken hoe dan ook een andere mens of vele andere mensen. Daarom lopen ze zelden in het enkelvoud. Ze lopen met twee of met drieën, gearmd, omarmd of ongearmd, naast elkaar. Ze proeven de adem van de stad. Alle straatlopers hebben hier iets gemeen: hier, op deze plek zijn ze niet alleen. Dat geeft hun de kick die ze nodig hebben. Hier laten ze ook iets achter. Ze laten achter zich hun dorp, hun kantoor, hun metro of hun flatje. Misschien verlaten ze gewoon hun eigen straat waar geen mensen meer buiten lopen? Misschien verlaten ze gewoon de saaiheid van hun niets… Troosteloos.

Want - zo ondeugend ben ik dan toch - straks komen al deze mensen weer thuis waar de massa afwezig is. Ze zullen weer hun zelfportret ontmoeten. Ze worden wellicht opnieuw arm en klein en bang. Ze voelen zich eventjes bohemers of zigeuners of pelgrims of bedelaars. Vanuit mijn observatietorentje zie ik weinig mensen die vervuld zijn. Anders bleven ze wellicht thuis? De mens is toch een eeuwige fugitif, een vluchteling, een vreemdeling op aarde. Waarom zijn ze niet thuis in hun eigen huis? Als ze thuis alles hebben, moeten ze niet eindeloos gaan kuieren in het veelkleurige uitstalraam van de Brusselse Nieuwstraat?

Ik besef dat het nu de hoogste tijd wordt om mijn ivoren terrastoren te verlaten. En mee te stappen in de stoet. Plots ben ik een ander mens. Geen rechter meer. Geen observator. Ik geef mijn ogen de kost. Ik drijf mee. Ook mijn ogen zoeken heil en ik laat me ook bevredigen met bijna niets. Met vulling die me niet tot vervulling brengt? Daarop verlaat ik de drukke straat. Even testen of ik al thuis ben in mijn eigen huis.

Ik ben daar namelijk niet zo zeker van.