woensdag 22 februari 2012

Pablo Neruda

Cursiefje van Frans De Maeseneer

Pablo Neruda heeft de Nobelprijs literatuur gewonnen in 1971. Via een vriend ontving ik een tekst van Pablo Neruda, in het Spaans. Van een andere vriend ontving ik dezelfde tekst, maar lichtjes geamendeerd, in het Frans. Ik dacht toen dat ik aan de hand van deze twee boodschappen, ook mijn versie mocht maken. Ik geef die maar de naam ‘Levenslied’.

LEVENSLIED

Een mens sterft langzaam

als hij niet zingt,

als hij niet op reis gaat,

als hij niet leest,

als hij zijn geest niet open houdt

door dingen van buiten binnen te laten.

Een mens sterft langzaam

als hij slaaf wordt van zijn gewoonten,

als hij meent trouw te zijn door altijd hetzelfde te doen,

als hij weigert af en toe de kleuren van zijn kleren te veranderen,

als hij nooit eens spreekt met een onbekende,

met een toevallige ‘langskomer’.

Een mens sterft langzaam

als hij zijn eigenliefde doodt en vergeet zichzelf graag te zien;

als hij gelooft dat hij liefst zonder passies verder kan

als een ijzeren monnik,

als hij nooit eens luistert naar een gewaagde droom,

als hij nooit iets gebruikt omdat hij altijd alles sparen wil.

Een mens sterft langzaam

als hij meent volwassen te zijn en dus niet meer naïef,

als hij zich neerlegt bij de onmogelijkheid van een wonder.

Een mens sterft langzaam

als hij te vaak kyrië bidt en te weinig gloria zingt,

als het leven zo gewoon is geworden als een boterham met kaas.

Weiger langzaam te sterven,

waag je aan het risico van het leven.

Dan wordt je gezegend van dagen.

P.S.

Een mens heeft geen echte zorgen als hij alleen maar bezorgd is om zijn leeftijd.