(Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem)
Elk jaar opnieuw zijn er mensen bereid om padden en kikkers veilig over te zetten. Een prachtig initiatief, want deze kleine beestjes zijn nu eenmaal niet opgewassen tegen de snelheid en het overwicht van het verkeer. Gelukkig zijn er mensen die aan hun kant staan, want het is niet vanzelfsprekend in guur en koud weer - en soms met weinig resultaat - de padden een handje toe te steken om zo hun toekomst te verzekeren. Bovendien weten die beesten van niets en verwachten ze ook geen steuntje. Ze zitten niet op ons te wachten. De inzet van onze kant is totaal belangeloos en vraagt veel geduld en een stukje medeleven. Of hebben we het moeilijk om aan de starre blik van die grote ogen te weerstaan?
Soms vraag ik me af: zijn we in staat dezelfde houding tegenover mensen aan te nemen? Mensen die misschien even weerloos en kwetsbaar zijn, mensen die er misschien ook niet om vragen geholpen te worden, maar weer vooruit zouden kunnen met een klein gebaar van een luisterend oor of een warme hand. Het zijn alleszins al mooie woorden, maar het mag er niet bij blijven. Spijtig genoeg wordt deze mensen ook soms een pad in hun korf gezet.
Gelukkig zien we ook het tegendeel, als we maar op een andere manier leren kijken. Want zo’n opkikkeringetjes gebeuren in stilte, omdat ze in de diepte van het hart ontspringen. Wie het gelaat van de ander als een spiegel beschouwt zorgt ervoor dat de ander er goed uit ziet.
