(Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem)
Je merkt het al, als het tenminste niet te bewolkt is, dat de dagen beginnen te lengen. Ze worden wat lichter. Het gewicht van de winterse kou, waardoor we dichter bij elkaar kruipen voor de warmte, schuift langzaam van ons af. Wonderlijk hoe de natuur zich niet langer dan nodig terugtrekt in de zwaarte van de aarde, juist lang genoeg om op krachten te komen. Het gebeurt bijna vanzelf.
Het doet me denken aan wat zo dikwijls verborgen gedragen wordt: stille ontgoocheling, die te pijn doet om met de buitenwereld te delen, het leven dat tegendraads werkt door ziekte of ingedeukte verwachtingen, het gevoel niet meer mee te tellen. Iedereen komt het in min of meerdere mate tegen, maar het weegt voor elke mens even zwaar: het ijzige wintergevoel niet vooruit te kunnen of te mogen. Is dat het leven maar?
We kunnen zo weinig doen… tenzij iemand, net als de aankomende lente, wat lichtstralen binnenbrengt, wat meer warmte geeft. Het negatieve verdwijnt er niet door, maar het wordt omgeven, zodat ook het laatste hoopje hoop niet verloren gaat. Misschien verwachten we allemaal wel een luisterend oor of een troostende hand. Omdat we weten hoe goed het kan doen, loont het zeker de moeite zelf zo’n oor of zo’n hand te zijn. Het vraagt niet meer moeite dan de lente die de aarde terug op krachten brengt: wat licht en wat warmte en de nodige tijd.
