Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Reeds lang was ik onderweg. Door de drukte van de auto’s en de dagelijkse bezigheden heen zag ik nauwelijks nog een hand voor de ogen. De mensen die ik tegenkwam waren al even gehaast. Er was nog veel werk aan de winkel. De spanning stond zo op hun gezicht te lezen. Een drukke agenda joeg hen op. En blijkbaar waren ze zelf niet in staat aan de rem te trekken. Er was nog zoveel te doen… en allemaal met goede bedoelingen: kinderen van de school halen, boodschappen doen, eten klaarmaken en zorgen dat alles in orde is voor de volgende dag. Want het zou weer zwaar worden.
Toen ik eindelijk op mijn bestemming was, dacht ik: en nu even rust. Maar het vooruitzicht verdween al snel toen iemand op mijn schouders tikte en vroeg of ik een momentje had. Ik keek naar mijn horloge alsof deze zou beslissen over mijn beschikbare tijd. Maar veel kans kreeg ik niet: of ik hem even kon depanneren. Z’n dochter stond al meer dan twee uur te wachten aan het station op 40 minuten daar vandaan en zag geen mogelijkheid alleen thuis te raken. Ze zou waarschijnlijk in paniek zijn. Het zou een pak van zijn hart zijn als deze vervelende situatie achter de rug zou zijn. Hij had het al aan verschillende voorbijgangers gevraagd, maar hij kreeg steeds opnieuw het gekende antwoord.
Ik stond voor de keuze. Had ik dan meer tijd dan anderen? Ik moest toch ook mijn dagprogramma afwerken. Waren er geen mensen die iets minder te doen hadden? Zou ik niet van mij laten profiteren? Een ding maakte mij wel gelukkig. Vandaag had ik toch een gesprek gevoerd: van mens tot mens. In zijn ogen kon ik de zorg voor zijn dochter lezen. Kon dat volstaan om hem uit de nood te helpen? Rechtsomkeer maken, mijn plannen overhoop gooien om hem gerust te stellen en een gelukkige avond te bezorgen? Medemensen kunnen - gelukkig maar - zo’n wending aan je leven geven dat je er stil van wordt.
