woensdag 29 september 2010

’Verrassend grote individuele vrijheid’

(Gelezen In Tertio Van 15 September 2010)
Uit een interview van Peter Vande Vyvere met Peter Adriaenssens
U wou ook op het spoor komen welke mechanismen seksueel misbruik in de kerk mogelijk maken. Hebt u daar in die korte tijd inzicht in verworven?
“Er waren een aantal aanzetten. Een absolute minderheid van de daders die we om een verklaring van het misbruik vroegen, verwees naar een crisis in hun celibataire leven. Die groep reageerde het gezondst: vertelde en erkende vlot wat was gebeurd en slaagde er daardoor ook het best in recht te doen aan het slachtoffer, waardoor de verzoening makkelijker liep. De meerderheid zijn evenwel mensen met een pedofiele oriëntatie, een pathologische persoonlijkheid die dankbaar gebruik maakten van een profiel dat de kerk aanreikt. Aan een religieus celibatair wordt namelijk niet meer gevraagd of hij geen nood heeft aan een volwassen partnerrelatie en iedereen bewondert hem omdat hij met kinderen bezig is. In zekere zin is de kerk hier slachtoffer van een profiel dat ze uitbouwde. Maar niet alleen slachtoffer, want ze omkaderde dat profiel met een hiërarchische structuur die het moeilijk maakt misbruik op te sporen. Macht is in de kerk doorgaans te weinig transparant georganiseerd. Er heerst een verrassend grote individuele vrijheid, zolang je maar de grote hiërarchielijn respecteert. Priesters behoren tot een van de weinige beroepsgroepen die geen enkele verantwoording moeten afleggen, waardoor ze zelden over hun gedrag geïnterpelleerd worden. De ene bisschop - zelfs een aartsbisschop, een voorzitter van de bisschoppenconferentie of kardinaal - heeft bovendien hoegenaamd niets te zeggen over de andere. Het enorme respect voor die rigide machtslijnen, moedigt het zwijgen aan.”

Kerkcrisis leidt niet tot minder seminaristen

(Gelezen In Tertio Van 15 September 2010)
Uit een artikel van Emmanuel Van Lierde
De Vlaamse kerk telt dit jaar negen nieuwe seminaristen tegenover telkens vijf in de voorbije twee jaar. Hieronder een overzichtstabel voor Vlaanderen, Brussel en Wallonië.

Imagoschade

(Gelezen In Tertio Van 15 September 2010)
Uit een artikel van Guido Vanheeswijck en André Cloots
Een treffend voorbeeld van de profetische kracht van de kerk om de cultuur aan kritiek te onderwerpen was de reactie van de abt van Westvleteren, toen hij, na het pedofilieschandaal rond de ex-bisschop van Brugge, hem toch gastvrijheid in zijn abdij aanbood en daarom de - voorspelbare - journalistieke vraag kreeg of zijn imago daardoor geen grote schade had opgelopen. Zijn antwoord was even verfrissend als onmodieus: “Dat is dan erg voor mijn imago, maar ik val niet samen met mijn imago”. Het zou een verademing zijn indien wij zulke woorden ook konden beluisteren in onze kerken, scholen, universiteiten, bedrijven en krantenredacties.

Uit De Oude Doos - Richtlijnen voor leerkrachten

IN HET JAAR ONZES HEEREN 1872

De leerkrachten moeten iedere dag de lampen bijvullen en de schoorsteen vegen.

Iedere leerkracht moet een emmer water meebrengen en een bak kolen voor de behoeften van de schooldag.

Besteed veel zorg aan het maken van de pennen. Men kan de pennen aanpunten op de manier die het meest gewenst is voor iedere leerling afzonderlijk.

Mannelijke leerkrachten mogen per week één avond besteden aan het werven van een echtgenote, of twee avonden per week indien ze geregeld ter kerke gaan.

Na tien uur aanwezigheid in de school mogen de leerkrachten de resterende tijd besteden aan de lectuur van de Bijbel of andere nuttige boekwerken.

Vrouwelijke leerkrachten die huwen of zich op het slechte pad begeven dienen ontslagen te worden.

Iedere leerkracht zal bij elke uitbetaling een behoorlijk deel van zijn verdiensten opzijleggen om ervan te genieten in de jaren dat hij aftakelt; zo wordt hij geen last voor de gemeenschap.

Iedere leerkracht die rookt, alcohol in enigerlei vorm tot zich neemt, kansspelen bijwoont, herbergen bezoekt of zich laat scheren in een barbierswinkel, zal terecht aanleiding geven tot argwanende bedenkingen over zijn morele opvattingen, over de eerbaarheid van zijn oogmerken, over zijn onkreukbaarheid en rechtschapenheid.

De leerkracht die vijf jaar plichtsgetrouw en zonder fouten zijn taak heeft vervuld, kan een loonsverhoging van 25 cent per week ontvangen, mits akkoord van het Ministerie van Onderwijs.

(*) Deze tekst vond een bediende van het Ministerie van Onderwijs tussen de archieven.

Je mag zijn wie je bent

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
We hebben allemaal wat. Daar zijn we ten stelligste van overtuigd. Ook al zien we het vooral bij de anderen. De fouten die ze maken, de gebreken die ze hebben, de tekorten die ze vertonen, we hebben het allemaal gezien. Vooral de negatieve dingen. Want er zal aan iedereen ook wel iets goeds zijn. Als je het maar wilt zien. Gelukkig zijn we niet zo streng voor onszelf. Anders bleef er misschien niets over.
Onze parochie probeert van deze ingesteldheid wat de tegenhanger te zijn: want we geloven dat mensen zich goed moeten voelen in hun vel. We zijn ervan overtuigd dat we een heel ander klimaat krijgen als we eerst het goede zien. De mankementen horen er nu eenmaal bij. “Voor mij hoef je niet volmaakt te zijn”, want dat is niet mogelijk. En vooral: je bent goed genoeg zoals je bent. Je hoeft je niet te verstoppen omwille van bepaalde gebeurtenissen in je leven. Je hoeft je niet terug te trekken omdat je je geloof verloren bent. Je zal in de parochie wel mensen ontmoeten die begrip voor je opbrengen, die tijd maken voor je moeilijke momenten. In een gemeenschap zoals een parochie krijg je ook de kans je in te zetten voor anderen. Er gaat geen sollicitatiegesprek aan vooraf. Je goede wil is voldoende, en onbetaalbaar. Wil je deel uitmaken van dergelijke leefsfeer, laat het ons gewoon weten. En wees vooral niet verbaasd als je een gewone mens ontmoet, iemand met goede en met slechte kanten. Zo hebben wij ze het liefst.

Doordenkertjes Om Bij Te Glimlachen

Vroeger was ik schizofreen, maar nu zijn we ok.

Als het leven geen zin meer heeft, hoe kunnen we er dan een punt achter zetten?

Gelezen op een bordje bij waarzegster: ‘Gesloten wegens onvoorziene omstandigheden’

Gelezen op een bord aan een plantenkwekerij (echt waar!): ‘Wegens veranderingen zaad langs achter’

woensdag 22 september 2010

Kerkelijke neergang werkt ontrafeling België in de hand

(Gelezen In Tertio Van 8 September 2010)
Uit een artikel van Jan De Volder
In een zeldzaam moment van gezond volksaanvoelen kozen we pater Damiaan in 2005 tot ‘Grootste Belg’. Dit land heeft zoveel grote missionarissen en priesters voortgebracht, wier verhalen het geloof en de grootmoedigheid aanwakkerden van nieuwe generaties christenen. Aan die vruchtbare cyclus komt nu een einde.
Het uiteenvallen van het Belgische samenlevingsverband is niet los te zien van de ontluisterende deconfiture van de sterke katholieke traditie van dit land. Natuurlijk was het katholicisme ook een belangrijke motor achter de Vlaamse emancipatie, tenminste zolang dat om een sociaal-culturele strijd ging en niet om een nationalistisch-politiek project. Maar veel meer dan we gewoonlijk aannemen, hield het gemeenschappelijk geloof van noord en zuid dit verdeelde land samen. Het bezielde brede lagen van onze samenleving, versterkte een zeker samenhorigheidsgevoel en vervulde ons met een missie. Vandaag lijkt die geest verdwenen en de boom te zijn uitgebloeid.
Al valt het nooit uit te sluiten dat op een oude stronk nog frisse scheuten ontspruiten. Dat is ons verrijzenisgeloof in deze droeve tijden, waar veel van waarde teloorgaat of al te gemakkelijk wordt prijsgegeven.

Conservatief wil vrijheid met wijsheid

Conservatief wil vrijheid met wijsheid
(Gelezen In Tertio Van 1 September 2010)
Uit een artikel van Miel Swillens
De Britse staatsman Edmund Burke (1729-1797), die als de grondlegger van het conservatisme wordt beschouwd, stelde de vraag: ‘Wat is vrijheid zonder wijsheid, zonder deugdzaamheid?’ Die vraag roept vandaag wrevel op. Ze verstoort de kortzichtige zelfvoldaanheid die onze tijd kenmerkt. Wij willen het liever niet geweten hebben: vele kwalen van onze tijd vloeien voort uit een vrijheid die lak heeft aan wijsheid en deugdzaamheid.

7-sterrenparochie

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Ik had een droom. Ik hoor je natuurlijk al zeggen: je gaat toch niet beginnen met al je dromen in het parochieblad te zetten. Waar zou dat toe leiden? Ik weet het: dat is nergens goed voor.
Eigenaardig genoeg: het was een droom met mijn ogen wijd open. En daardoor kon ik ook beter zien dat het geen fantasie was, wel 7 sterren die licht gaven, licht dat doet leven - alsof het reclameslogans waren.
•    Wat zou het zalig zijn als elke mens iemand vindt waar hij helemaal zichzelf kan zijn, met zijn goede en met zijn minder goede kanten.
•    Hoeveel deugd doet het als mensen je belangrijk vinden, ook al ben je ongeneeslijk ziek!
•    Het zal wel een hele opluchting zijn als je voor de vierde keer hetzelfde verhaal mag vertellen, omdat het zo zwaar op je lever ligt.
•    Het stelt je gerust dat iemand aan jouw tempo mee wil gaan, ook al raak je geen stap vooruit.
•    Het was mooi om te zien hoe enkele mensen bijeenkwamen om over koetjes en kalfjes en al de rest te babbelen i.p.v. er alleen te blijven mee zitten.
•    En war zou je ervan zeggen als je door iemand begrepen zou worden, ook al ben je totaal in de war?
•    Maar de mooiste ster was deze: dat niemand nog bleef vasthaken aan zijn ongeluk of ontgoocheling. Iedereen durfde naar de toekomst kijken zoals we uitzien naar de bloei van onze tulpen die zo dapper de winter doorgeworsteld zijn.
Het was een droom die ik hier en daar in stilte ziet gebeuren. Het was tevens een droom die me wakker schudde. Want ik moest hem waarmaken. En jij?

Kinderonthaal 2010-2011

Week 2010-38 - Kinderonthaal 2010-2011

Doordenkertjes Om Bij Te Glimlachen

Welk dier bestaat voor driekwart uit wol? … Een wolf

Wat zegt een eend die tegen de muur vliegt? … Kwak

Alcohol is je grootste vijand maar in de bijbel staat: heb uw vijand lief.

Wat is de huidige benaming van een postduif? Een e-meeuw.

Mijmeren met Toon Hermans, tien jaar geleden overleden – Deel 3

Mijmeren met Toon Hermans, tien jaar geleden overleden

we kijken met miljoenen
naar één bal in ’t stadion
maar morgenochtend kijkt geen kip
naar ’t opgaan van de zon
(Geplukt uit TERTIO)

woensdag 15 september 2010

Doordenkertjes Om Bij Te Glimlachen

Er zijn ontzettend veel restaurants waar je Chinees kunt eten. Maar het helpt niet. Er komen er zelfs nog bij.

Het is toch raar, dat mijn neus loopt en mijn voeten ruiken.

Waarom nam Noë slechts twee exemplaren mee van elke soort? Omdat zijn ark niet verzekerd was voor derden.

Toppunt van discriminatie: alle plantjes water geven behalve de afrikaantjes.

Mijmeren met Toon Hermans, tien jaar geleden overleden - Deel 2

er klinkt in mij ’n levenslied
ik kan het duid’lijk horen
maar als ik het in woorden giet
heeft het zijn kracht verloren
(Geplukt uit TERTIO)

Logestad met katholieke minderheid

(Gelezen In Tertio Van 25 Augustus 2010)
Een artikel van Koenraad De Wolf
De hoofdstad Brussel is van oudsher een bastion van de vrijzinnigheid. Maar alleen op het kerkhof van Laken zijn de sporen daarvan manifest zichtbaar. Verder beschikt de hoofdstad met de basiliek van Koekelberg en de Sint-Goedele en Sint-Michielskathedraal over twee religieuze monumenten met nationale uitstraling. Daar vonden al vaak massamanifestaties plaats.
Brussel is van oudsher een logestad. De voorbije 180 jaar werden alle burgemeesters gesteund door de loge. ‘De enige twee uitzonderingen zijn François-Xavier de Donnéa (MR) en Michel Demaret (PSC)’, weet Christian Laporte*. ‘Ook de huidige burgemeester, Freddy Thielemans, steekt zijn vrijzinnige overtuiging niet onder stoelen of banken.’
Laporte kent de loge goed. ‘Die telt twee grote strekkingen’, vertelt hij. ‘De oudste, de grootste en de meest invloedrijke is het Grootoosten van België. Zij rekruteert vooral in socialistische en liberale milieus en aan de Franstalige vrijzinnige universiteit ULB. De vereniging is al militant vrijzinnig vanaf 1837, toen de toenmalige kardinaal, Engelbert Sterckx, alle katholieken in navolging van de pauselijke encycliek Mirari Vos uit 1832 verbood lid te zijn van een vrijmetselaarsloge. In de hoofdzetel van het Grootoosten aan de Lakenstraat wordt het museum op dit moment met de steun van de stad Brussel verbouwd.’
In 1959 leidde een afscheuring binnen het Grootoosten tot de oprichting van de Grootloge van België. Binnen de schoot van deze laatste vond in 1979 een nieuwe afsplitsing plaats: de Reguliere Grootloge van België die ook officieel is erkend door de United Grand Lodge of England. De Reguliere Grootloge heeft haar zetel naast de Sint-Mariakerk in Schaarbeek. ‘In tegenstelling tot het Grootoosten, waar de atheïsten en agnosten de plak zwaaien, staat de Reguliere Grootloge meer open voor alle geloofsovertuigingen’, besluit Laporte die kennissen heeft in beide verenigingen. ‘Zoals ook de katholieke kerk aan belang inboet, vermindert ook de invloed van de loge in de samenleving.’

* De geboren Brusselaar Christian Laporte  (1954) studeerde sociologie en is journalist. Hij werkte tot 2004 voor het dagblad Le Soir. Singsdien is hij bij La Libre Belgique de expert voor de monarchie en religie. Laporte woont in het Waals-Brabantse Ottignies. Hij schreef vorig jaar met Jan Becaus het boek In gesprek met kardinaal Danneels.

Vormsel

Dertig jongeren uit de federatie Bertem hebben gekozen om op weg te gaan naar het vormsel. Dit jaar willen we werken rond geroepen worden. Op de eerste bijeenkomst hebben we geluisterd naar twee mensen die geroepen zijn tot een religieus leven.
Op 19 september gaan de kandidaat-vormelingen in Korbeek-Dijle tijdens de eucharistieviering van 10.00 u hun engagement uitspreken.
We willen iedereen van harte uitnodigen in deze viering.
Hilde

Korbeek Kermis 2010

Op zondag 29 augustus 2010 vierde Korbeek-Dijle het feest van Sint-Bartholomeus, de patroonheilige van onze kerk. De openluchtmis om 10.00 u op de parking van de Parochiale Gebouwen had als thema: “Een nieuw begin met vele kansen!”.
Bij het openingsgebed baden wij samen:

God, onze Vader,
wij geloven dat onze wereld een wereld moet zijn
van rechtvaardigheid, vrede en verzoening.
Gij schenkt ons ook dit jaar nieuwe kansen om te leven.
Gij schenkt de wereld en de mensen weer de tijd,
om alles te ontdekken wat het leven mooier kan maken.
Help ons ook om in het volgend werkjaar
iedereen voldoende kansen te geven
om samen te genieten van uw gaven.
Wij vragen het U, samen met Jezus,
die het ons heeft voorgedaan.

Na de mis voerde de Chiro traditioneel haar kampdans uit. Daarna ging de tentoonstelling open over 120 jaar Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia. De namiddag werd gevuld met een fietszoektocht, een springkasteel, kinderspelletjes, wafels, ijsjes, een barbecue en optredens van de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia.

Week 2010-37 - Korbeekkermis 2010 004 Week 2010-37 - Korbeekkermis 2010 006 Week 2010-37 - Korbeekkermis 2010 010

Je gezicht verliezen

Kan jij je voorstellen hoe iemand eruit ziet die zijn of haar gezicht verloren heeft? Dat moet toch ontzettend koud aanvoelen. Geen grote mond meer kunnen opzetten, je neus niet meer in andermans zaken kunnen steken, geen hoog-moedige ogen meer, die neerkijken op alles wat minder waard is dan jezelf. Je gezicht verliezen, dat moet vreselijk zijn… tenzij dat gezicht maar een masker was om jezelf te verbergen. Dat laagje maskerade dat we allemaal nodig hebben om onze weke kant te beschermen. Niemand heeft het recht je dat af te nemen, alleen jijzelf. Op het moment dat je leren leven hebt met je eigen tekorten en beperkingen, heb je die bescherming niet meer nodig. Maar dat vraagt soms heel wat tijd. En vooral: heel wat mensen die je willen nemen zoals je bent. Je hoeft niet volmaakt te zijn. Ook met wat je niet kan ben je de moeite waard.
Kan jij je dan ook voorstellen wat het betekent als je iemands gezicht terug vindt? Als je het ware gelaat ontdekt van de mensen die je ontmoet, als je in iemands ogen een heel leven mag lezen? Als je niet met de vinger gewezen wordt, maar op handen gedragen? Als je niet teveel besproken wordt, maar eerder aangesproken? Dat kan deugd doen. En al de rest kan je dan gestolen worden.
Veel mensen heb je zo niet nodig. Eén kan al voldoende zijn om je een opgewekt gevoel te geven en je leven terug op te nemen. Maar hopelijk zijn er twee of meer. Jij kan alvast iemands gezicht redden: hart-verwarmend!

woensdag 8 september 2010

Maaltijd WOS 2010

Ten voordele van
Oud-Chiroproosten,
Zusters van Huldenberg
& Valeer Neckebrouck

bij de paters van Don Bosco in Oud-Heverlee
zondag 19 september 2010 vanaf 12.00 uur

Elk jaar kijken we naar een ander werk dat door de WOS gesteund wordt.
Dit jaar vragen we aan Valeer Neckebrouck meer informatie over zijn project Santa Teresa.
Dag Valeer. Wil je ons vertellen waar wij dit werk kunnen situeren en naar wie het zich richt?
V: De Casa Santa Teresa is begonnen in 2005 in Granada, Nicaragua, in Centraal Amerika. Het was het eerste project van de vzw “Pro minoribus meis” (Voor de minsten van de mijnen). Je kan het een home noemen waar straatkinderen en drugverslaafde jonge volwassenen kunnen "thuiskomen".
Wat is dan de bedoeling?
De Casa wil hen een leefplaats bezorgen en hen begeleiden in de eerste stappen op de weg om misschien -op het einde- weer aanvaard te worden in familie en maatschappij. Dat is natuurlijk in volle vrijheid, maar er staat hulp klaar van enthousiaste professionele helpers.
Hoe zou je de kinderen en jongeren typeren die naar dit werk toekomen?
Het zijn jonge mensen die onhandelbaar geworden zijn, agressief en reeds lang en sterk verslaafd. Iedereen bekijkt hen als hopeloze gevallen, als onverbeterlijke misdadigers, als het schuim van de maatschappij. “Er valt niets meer aan te vangen,” zegt men. Geen enkele instelling in Nicaragua aanvaardt hen nog. Zij zijn er immers al vaak uit weggestuurd.
Verder hebben zij allemaal gezondheidsproblemen. Meestal zijn de longen, nieren of hersenen aangetast door de goedkope, maar schadelijke drugs.
Ook seksuele aandoeningen komen vaak voor. Psychologisch kampen zij ten andere bijna allemaal met de gevolgen van seksueel misbruik op zeer jonge leeftijd.
Wat betekent dit werk voor de jongeren en voor de hele gemeenschap?
Deze jongeren ontmoeten in de Casa Santa Teresa (vaak voor de eerste keer in hun leven!) mensen die hen niet verachten, uitbuiten of misbruiken. Zij vinden er mensen die aandacht hebben voor hun problemen, die zorgen dat zij niet sterven van honger of dorst en die hen de nodige medische hulp bezorgen. Deze mensen bezoeken hen als zij weer eens in de gevangenis belanden, zij luisteren naar hun harde en triestige levensverhaal, zij moedigen hen aan en hebben geduld als zij hervallen. De begeleiders blijven in alle omstandigheden naast hen staan, met het rotsvast geloof dat zij kunnen uitgroeien tot waardevolle mensen.
Al zijn deze jonge mensen altijd vijandig behandeld en hebben ze moeten vechten tegen de rest van de wereld, daar krijgen ze voor het eerst aandacht voor elkaar en groeit er zorg voor de ander. Ze leren excuses aanvaarden en vergiffenis krijgen. Ze ondervinden wat toewijding en vriendschap betekenen.
De stichters en medewerkers van Casa Santa Teresa hopen dat het een keerpunt wordt in het leven van deze kinderen en jongvolwassenen.
Ligt er u nog iets anders op het hart dat je met ons wil delen?
De vzw “Pro minoribus meis” werkt nog op andere plaatsen, maar daarover een andere keer.
Diner Ontwikkelingssamenwerking op zondag 19 september 2009
van 12.00 tot 14.00 uur
in Don Bosco Oud-Heverlee
Wij willen graag je bestelling vooraf (vóór maandag 13 september) om je beter te kunnen dienen.
Wij komen je bestelling niet huis aan huis ophalen, maar je kan ze laten noteren bij
(briefje in de bus, telefoon, fax, email)
Myriam Maginelle    Ormendaal 33        016-22 65 29    myriam_maginelle@hotmail.com         of bij
Maria Maginelle        Nijvelsebaan 80        016-47 18 54     frans.van.neck@telenet.be        of bij
Jan Moeyersons        Stationsstraat 20    016-47 12 52    wiesgoossens@yahoo.co.uk        of bij
Gard Vermeulen        Dam 2               016-47 70 62    gard@telenet.be
(Bij vergetelheid kunnen onze trouwste vrienden wellicht een herinneringstelefoon krijgen.)
Kan je echt niet deelnemen en de andere vrienden ontmoeten? Je kan toch steunen door een overschrijving:
Rekening 734-3460465-96 van Werkgroep OntwikkelingsSamenwerking te 3060 Korbeek-Dijle.
    Wij kijken uit naar je komst.                    Bedankt en smakelijk eten.

Doordenkertjes Om Bij Te Glimlachen

Liefde is blind, lingerie is braille.

Waarom is Christus niet in Nederland geboren? Omdat ze daar geen drie wijzen konden vinden!!!

Ik zou een zelfhulpgroep voor mensen met fobieën oprichten, maar ik durf niet.

Iemand die in Jezus Christus gelooft is christelijk. Ik geloof in God, dus ik ben goddelijk.

Mijmeren met Toon Hermans, tien jaar geleden overleden – Deel 1

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
‘k heb een vriend.
(Geplukt uit TERTIO)

God en de mens

(Gelezen In Tertio Van 18 Augustus 2010)
Uit een interview van Jan De Volder met Kris Peeters, Vlaams minister-president
Wat denk jij dat jij voor God betekent?
Kris: “Ik denk dat ik als mens in de ogen van God belangrijk ben. Maar niet belangrijker dan een ander. Voor God hangt alles aan elkaar en is niets zonder betekenis. De kosmos is een indrukwekkend geheel en ik ben blij er deel van te mogen uitmaken. Ik houd er een groot respect aan over voor alles wat geschapen is, voor alles wat leeft, ook de dieren en de planten. Je zult mij niet gemakkelijk een vlieg zien doodmeppen. Ik bedenk mij dan: als je mij zou vragen een vlieg in elkaar te steken, zou ik dat niet kunnen. Wie is God? Ik ben wat dat betreft een leerling van Teilhard de Chardin: hij is de alfa en de omega, het begin en het einde van alles.”

De koningin van Seba

(Gelezen In Tertio Van 18 Augustus 2010)
Een artikel van Jean Luc Meulemeester
Nog altijd kan niemand met volledige zekerheid bepalen waar Seba (Sheba/Saba) ligt of lag. Zowel Jemen als Ethiopië pretendeert al eeuwen dat dit een deel van hun grondgebied is. Dikwijls wordt dat land in Zuid-Arabië gesitueerd en wordt het in verband gebracht met de wierookroute of andere handelswegen, wat naar een zekere welstand verwijst. In de Bijbel kennen we de koningin van het bezoek aan koning Salomo in de tiende eeuw vóór onze tijdrekening (1 Koningen 10,1-18), maar haar echte naam blijft verborgen in de nevel van het verleden. Volgens sommigen heette ze Makeda en islamitische overleveringen noemen haar Bilkis of Balkis.
De beroemde Bijbeltekst wordt aangevuld met een legendarisch verhaal. De traditie wil dat Salomo verliefd werd op de koningin. Hij is bekend voor zijn wijsheid en rijkdom, maar ook voor zijn vele escapades met vrouwen. Zij wees echter zijn toenaderingen af. Toch beloofde ze het bed met hem te delen als zij iets van hem zou mogen toe-eigenen zonder zijn toestemming. Salomo gebruikte een sluw middel en liet het avondeten stevig zouten en kruiden. Tijdens de nacht pakte de koningin, door dorst gekweld en zonder konings toestemming, een beker water en dronk die uit. Het vervolg laat zich raden.
Bij het afscheid gaf hij haar een ring mee want mocht ze toch een kind baren, dan kon ze die als een bewijs gebruiken. Zij baarde een zoon die als jongeman naar Jeruzalem trok om zijn vader op te zoeken. De ring was overbodig want de gelijkenis was treffend. Hij wees het aanbod van zijn vader om bij hem te komen wonen af en keerde naar Ethiopië terug, waar hij als keizer Menelik I regeerde. Geschiedenis en legende zijn nauw en leuk met elkaar verweven, maar voor de Ethiopiërs staat dat verhaal als een historisch feit vast. Het behoort zelfs als artikel 2 tot hun grondwet.

Een God, Drie Religies – Deel 16

De halve maan is het teken van de islam, zoals het kruis dat is voor het christendom en de Davidsster voor het jodendom. De halve maan, of wassende maan, is al sinds mensenheugenis een religieus symbool. Zo kwam het voor in de cultus van Astarte, godin van de vruchtbaarheid, die al sinds de vroegste oudheid bekend was in het hele Midden-Oosten.
Later werd de halve maan het symbool van het Oost-Romeinse, Byzantijnse rijk. De kern daarvan bestond uit Klein-Azië, het tegenwoordige Turkije, met als hoofdstad Byzantium, dat later Constantinopel heette. Het teken van de halve maan was echter ook bekend bij de Turkse Ottomanen die in 1453 Constantinopel veroverden, dat nu Istanboel is.
Vandaag de dag komt de halve maan voor op de vlaggen van landen waarvan de inwoners overwegend moslims zijn, zoals Maleisië, Pakistan, Tunesië en Turkije. Het Arabische woord voor halve maan of wassende maan is ‘hilal’.

Een minuut stilte

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Iedereen weet hoe lang een minuut duurt, rekenkundig althans. Maar afhankelijk van de bezigheid waarmee die minuut gevuld wordt, zal hij voorbij vliegen ofwel vervelend zijn. Wachten, en niets anders doen dan wachten, rekt de tijd uit. Alsof de tijd blijft stilstaan als we met niets bezig zijn. We willen vooruit, onze kleine en grote plannen en programma’s afwerken. Economisch gezien is stilstand zelfs achteruitgang. En blijkbaar is deze houding tot in ons dagelijks doen en laten doorgedrongen.
Zo bekeken heeft één minuut stilte geen enkele zin. Bij aanslagen of rampen wordt ons gevraagd even op te houden met hollen. Wat voor nut heeft zo’n stil moment dan? Werkt zoiets wel? Heeft iemand daar voordeel bij? Met dergelijke berekenende vragen geraken we geen stap vooruit. Menselijke en gelovige relaties vallen buiten de categorieën van opbrengst en winst. Hier werkt alleen het vruchtbaarheidsprincipe van de natuur: wij gooien de zaadjes en heel het proces wordt in werking gesteld. En het resultaat is altijd meer dan we hadden gedacht. Vraag me niet hoe, want zo slim ben ik niet.
Ik zie wel dat moeders (en ook vaders en grootouders) uren op een bank kunnen zitten, terwijl de kinderen zich uitleven op de speeltuin. Ik weet dat de tijd die iemand aan een ziekbed doorbrengt, niet voor niets is. Het is een manier van verbonden aanwezig zijn, de ander niet alleen laten, ook al is dat het enige wat we kunnen doen. De tijd die we maken voor een ander is nooit verloren, ook als we niets doen. Eén minuut stilte werkt ook zo. Wacht maar niet op waanzinnige aanslagen en onschuldige slachtoffers: achter elke deur op de parochie gebeurt wel iets dat uw minuut verdient. Als “één dag voor de mens als duizend jaren is voor God” (2 Petrus 3,8), dan kan uw klein beetje tijd ook wonderen doen.

woensdag 1 september 2010

Over drijfveren, overtuigingen en ideeën

(Gelezen In Tertio Van 11 Augustus 2010)
Uit een interview van Lucette Verboven en Jan De Volder met drie Vandenberghe’s: Hugo, negentien jaar senator voor CVP/CD&V, Paul, directeur van de Federatie Palliatieve Zorg Vlaanderen, en Bogdan, algemeen secretaris van 11.11.11, de koepel van Vlaamse ontwikkelongsorganisaties.
Is stervensbegeleiding vanuit spiritueel oogpunt aan te bevelen?
Paul: “Dat ziet er een mooie vraag uit, voor iemand uit de palliatieve zorg. Maar we houden niet van het woord stervensbegeleiding, omdat palliatieve zorg veel meer omvat. Het gaat om goed leven tot het einde, hoe zich dat ook aandient. Een van de gebeden van de oude liturgie zei: ‘Van de plotselinge dood, verlos ons, Heer’. Terwijl veel mensen vandaag eerder zouden zeggen dat ze een plotse dood, zoals in een verkeersongeval, zouden verkiezen boven een dodelijke ziekte. Dat toont aan hoe het levensgevoel verandert. Persoonlijk zou ik liever de dood met open ogen tegemoet kunnen zien en in volle bewustzijn afscheid kunnen nemen van het leven. Je hebt het natuurlijk niet altijd voor het kiezen, er kan soms een comateuze of subcomateuze toestand intreden voor het sterven. En wie weet hoe ik er tegen aankijk als het zover is. Ook voor het rouwverwerkingsproces bij diegenen die achterblijven is een plotse dood niet altijd te verkiezen.
Voor de palliatieve hulpverlener is het belangrijk te begrijpen dat ‘ieder zijn eigen dood sterft’, zoals Rainer Maria Rilke zei. Als een hulpverlener iets moet doen, naast het comfort bewerken van de palliatieve patiënt, dan is het mogelijk maken dat de patiënt de dood kan sterven die bij diens leven past, niet bij het onze. Sterven in volle luciditeit, of zonder de dood die eraan komt te willen kennen, verzoend en omringd door geliefden, net zo goed als bitter en eenzaam vechtend tot het einde. Het is de patiënt naar wie we willen luisteren.”
Wie aan deze tafel brengt het het snelst tot heiligheid?
Hugo: “Zouden heiligheid en politiek verzoenbaar zijn? Thomas Morus, de patroon van de politici, bewijst alvast van wel. Maar je mag het begrip heiligheid niet verwarren met de verheffing ‘tot de eer der altaren’. Er is ook Allerheiligen: dat feest wijst op de intuïtie dat er in het werkelijke leven veel heiligen zijn. Je zou ervan versteld staan hoeveel opofferingsgezindheid er bestaat, of hoe mensen zich toch laten leiden door een hogere gedachte, zoals de solidariteit. Heiligheid heeft vele facetten: denk maar aan mensen die zich inzetten in rusthuizen bijvoorbeeld.”
Met welke religie voel je je het meest verbonden?
Bogdan: “Ik ben zelf niet gelovig, ik was een tijdje leraar zedenleer. Maar het lijkt me evident dat ik me het meest verbonden voel met het christendom: dat heeft zo onze cultuur doordrengt dat je wel iets van het christendom moet weten om onze samenleving te begrijpen. En vooral in het zuiden heb ik de kracht die het christelijke geloof aan mensen geeft leren waarderen.”
Paul: “Ik geloof niet dat het christendom superieur zou zijn aan bijvoorbeeld het jodendom of de islam, of andere spirituele tradities die ik niet genoeg ken. Maar ook na twintig eeuwen hebben wij nog altijd niet volledig doordacht, en vooral niet voldoende doorleefd wat het betekent dat het goddelijke de gedaante van een mens heeft aangenomen. Het kleinste gebaar aan de eenvoudigste mens, verstoten, uitgebuit, ziek of stervend, dat is ‘goddelijk’ werk.”

Quote van de week

(Gelezen In Tertio Van 11 Augustus 2010)
“Vandaag is er een grote kuis bezig in de kerk, en ik denk dat we verder moeten gaan. Als er een parlementaire commissie komt om kindermisbruik te onderzoeken, vind ik dat die zich niet mag beperken tot de kerk.”
Gynaecologe en senator voor de SP.A Marleen Temmerman in Knack van 4 augustus.

Opnieuw beginnen

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Voor velen is de vakantie voorbij. Spijtig of niet: we moeten er terug aan beginnen. Een nieuwe start veronderstelt verse moed en frisse ideeën. De vrije tijd heeft ons wat rust gebracht, ook al moesten we vaak snel zijn om totaal te onthaasten.
Het zou alleszins droevig zijn als we van het begin af al start- of sleepkabels zouden nodig hebben. Daarom is het niet slecht even een groot nazicht te houden. Is er nog voldoende olie zodat alles geruime tijd gesmeerd kan lopen? Waar halen we de soepelheid in onze relaties met medemensen? Ik ben er vast van overtuigd dat we die olie niet zelf maken. We krijgen ze… van mensen die geduld hebben met ons en tijd voor ons maken. Het is ook belangrijk de lichten na te kijken, zodanig dat we onze weg in het donker vinden. Maar welke lichten gebruiken we als we in het leven van alledag de weg niet meer vinden? Ik ben er nogal zeker van dat we er zelf niet voor zorgen. Ook dat zijn geschenken, die ons gratis worden aangeboden. En hoe zit het met de batterij? Is ze voldoende opgeladen? Waar halen we de energie om voor anderen iets te betekenen? Zeker niet uit onszelf. Het zou toch niet mogen. En tenslotte is het belangrijk regelmatig te gaan tanken, zodat we weer een eind verder kunnen.
Maar ge moogt gerust zijn. Er staan heel wat mensen voor je klaar - meer dan je vermoedt. En voor wie het geloven wil: er is meer. De diepste kracht van het leven, God, die de stuwkracht van de lente is en ons over het muurtje van het negatieve heen helpt: met die kracht kan je zuiver van start gaan.

Doordenkertjes Om Bij Te Glimlachen

Wat gebeurt er als een man tot zijn navel in het water staat? Dat gaat zijn verstand te boven.

Leerkracht: Veel te sterk woord voor onderwijzer.

Geef mij maar een joint, zei de goudvis. Dan word ik haai.

Van sommige mensen kan ik niet begrijpen dat ze van miljoenen zaadjes de snelste zijn geweest.

Ik heb een mooi figuur geslagen. Ze sloeg terug.

Het voordeel van een bezoek aan de huidarts is dat je de uitslag hebt vóór het onderzoek.

Het leven is als een neus, je moet eruit halen wat erin zit.

Deze honing heeft een bijsmaak.

Een God, Drie Religies – Deel 15

Het altaar is een verhoogde plaats, bedoeld om een god offers te brengen en hem te aanbidden. Altaren ontstonden op plekken waarvan omwonenden geloofden dat ze bewoond werden door geesten en goden. Om hen gunstig te stemmen brachten de gelovigen hen geschenken, offers, die ze op het altaar plaatsten.
Aanvankelijk was een altaar niet veel meer dan een paar stenen. Maar toen mensen tempels gingen bouwen als huis voor de goden werd ook het altaar veel mooier. Meestal bestond het uit een rechthoekige steen, soms liggend met een uitholling, zoals in het antieke Israël, soms rechtop, zoals in het antieke Egypte. De Grieken en Romeinen bouwden hun altaren bijna overal, bij hun eigen huis, in of voor tempels en op heilige plaatsen in de natuur.
De eerste christenen kenden geen altaar. Voor de avondsmaaltafel kwam het Latijnse woord ‘altare’ in gebruik. De herkomst van dit woord is niet helemaal duidelijk, maar de geleerden houden het er op dat het verwijst naar het branden van offers. Sindsdien heeft het altaar een centrale plaats in de kerk gekregen. In de rooms-katholieke kerk is dat nog steeds zo. De viering van het Avondmaal is in deze kerk uitgegroeid tot de eucharistie, het belangrijkste onderdeel van de eredienst, de heilige mis. In de protestantse eredienst staat het preken over de Bijbel centraal.  

Er broedt wat in de Kerk

(Gelezen In Het “Katholiek Nieuwsblad” Van 2 Juli 2010)
De hervormingen na het Concilie terug naar af?
Dr. G.P. Weishaupt, priester van het bisdom Roermond, officiaal van het bisdom ’s-Hertogenbosch, diocesaan rechter in het bisdom Roermond en docent kerkelijk recht, is de spreekbuis van die restauratiebeweging:
“Er zijn geen theologische redenen voor een celebratie door de priester met het gezicht naar het volk. Inderdaad zien we dan ook dat paus Benedictus XVI, wanneer hij de H.Mis in de Cappella Paulina van het Apostolisch Paleis opdraagt, waar een van de wand losstaand altaar staat, de H.Mis conform de voorschriften naar de Heer (versus Dominum) viert en niet naar de mensen toe. Deze celebratiewijze is de normale vorm van celebratie, waarbij “normaal” verstaan wordt als overeenkomstig de liturgische voorschriften en normen.
In een brief van 1965 aan kardinaal Alfrink herinnert de toenmalige secretaris van de Pauselijke Raad ter uitvoering van de liturgieconstitutie van het Tweede Vaticaans Concilie, Annibale Bugnini, eraan dat de overgeleverde wijze van communiceren (op de tong) gehandhaafd dient te blijven. Pas in 1969 heeft paus Paulus VI op aanvraag van enkele bisschoppenconferenties in zijn motu proprio Memoriale Domini de handcommunie als een indult, dus als een uitzondering (!), toegestaan. Tegen de meerderheid van bisschoppen in: 1233 stemden tegen, 567 voor de handcommunie.
De postconciliaire liturgievernieuwing moet getoetst en her en der gecorrigeerd worden in trouw aan tekst en geest van het Tweede Vaticaans Concilie. Het feitelijke verdwijnen van het Latijn, de celebratie naar het volk gericht en de handcommunie, zoals we die nu kennen, vormen een breuk met de traditie.
Ten slotte is een groot minpunt in de liturgie volgens het Missaal van Paulus VI de stortvloed aan woorden. Er is weer een groter verlangen naar meer stilte in de H.Mis, die niet in tegenspraak is met de actieve deelname. Zo pleitte Joseph Ratzinger verschillende keren ook voor het herstel van de canonstilte.”
Tot zover dr. Weishaupt.

Het kruis in de beklaagdenbak

(Gelezen In Het “Katholiek Nieuwsblad” Van 2 Juli 2010)
Uit een betoog van mgr. Sigitas Tamkevicius, voorzitter van de Litouwse bisschoppenconferentie, dat het kruisbeeldenverbod van het Europees Mensenrechtenhof fundamenteel onjuist is.
“De scheiding van Kerk en staat, zo vaak genoemd in het publieke debat, betekent niet dat de religieuze symbolen en tradities, die deel uitmaken van het cultureel erfgoed en de identiteit van het volk dat een staat vormt waarin het leeft, moeten worden verbannen uit de publieke ruimten, instellingen of scholen. Alles wat behoort tot het cultureel erfgoed heeft het recht te worden gekoesterd in de samenleving, binnen de staat en op scholen. Het is absurd steun uit te spreken voor het behoud van een nationale cultuur en tegelijkertijd het gebruik te verbieden van de symbolen dat die cultuur uitdrukken.
Eisen dat religieuze symbolen uit openbare ruimten of scholen worden verwijderd demonstreert niet, zoals soms wordt beweerd, de neutraliteit van de staat of de waarborging van een waar pluralisme. Een dergelijke eis laat gewoon zien dat, verduisterd door kreten over neutraliteit en vrijzinnigheid, voorrang wordt verleend aan een atheïstisch wereldbeeld en een secularistische ideologie.
De loutere aanwezigheid van het kruis in openbare ruimten, kan niemand dwingen een geloof te accepteren of iemand beperken in zijn of haar vrijheid een andere godsdienst te belijden of te verspreiden.”
Tot zover mgr. Sigitas Tamkevicius.