Roepingen in tijden van pedofilie

(Gelezen In Tertio Van 9 Juni 2010)
Uit een artikel van Ludo Van den Eynden
Er zijn in de westerse kerk te weinig priesterroepingen. Maar zijn er geen kandidaten die de katholieke kerk niet wil zien?
De samenwerking tussen geëngageerde gelovigen - het algemeen priesterschap - en de priester moet opnieuw bekeken worden. Wat is zijn specifieke taak in die context van gespreide verantwoordelijkheid? Is zijn profiel scherp en aantrekkelijk? Uiteraard is de keuze voor gehuwde mannen en vrouwen niet zonder risico’s. Ze zijn getrouwd en moeten voor hun gezin zorgen. Kunnen ze zich voldoende inzetten? Gaan daar geen echtscheidingen van komen? U kan zelf de risicolijst aanvullen. Maar ook de zon van het celibaat werpt soms weinig verfrissende schaduwen. Mensen blijven mensen, of ze gehuwd zijn of niet, en God moet het met mensen doen. Alle risico’s uitschakelen, dat heeft Hij nooit gedaan, anders was Hij niet aan de mens begonnen. Intussen betalen we een zware rekening voor oeroude patriarchale reflexen die maar niet afsterven en leggen we een zware hypotheek op de toekomst, want het ontwortelen van parochies door herschikkingen of reorganisaties is een riskante onderneming.
De knoestige knelpunten zijn maar al te bekend: de koppeling van celibaat en ambt, en de koppeling van wijding en macht, waarvan gehuwden zijn uitgesloten. Die dubbele verstrengeling stamt uit een eeuwenoud verleden, maar de seculiere en postchristelijke cultuur steunt terecht op de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen. In die cultuur zijn die koppelingen onhoudbaar. Ze vloeken met de groei aan menselijkheid.
Er zijn trouwens geen sluitende theologische argumenten tegen de geleidelijke opname van die gelijkwaardigheid in de kerkstructuur. Het hoogkerkelijke argument van de mystieke band tussen Christus en zijn bruid, de kerk, houdt in dat de priester daarom geen vrouw kan zijn. Hoe kan je dat aanvaardbaar aan nuchtere gelovigen verkondigen? Laat mystiek aan charismatische mystici. Houdt de hiërarchie de deur nog potdicht, dan verzwaart ze de hypotheek op de leefbaarheid van het geloof in deze eeuw. We hebben al meer dan een halve eeuw verloren, terwijl de toekomst van de planeet en van de mensheid nu terecht al veel aandacht en energie zou moeten opeisen, ook in de kerk. Maar we worstelen nog altijd met ambtsperikelen, het BHV van de roomse kerk.