Broederlijk Delen stelt dit jaar Bolivië onder de spots.
Armoede, vervuiling van het water, afsmelten van de gletsjers: het zijn evenveel groeiende problemen.
Maar tweede-kansonderwijs, gemeenschapsopbouw, projecten rond water en politieke drukking trachten daaraan te verhelpen.
In juli en in november 2009 gingen groepen Vlamingen ginds op bezoek. Bij hen was Gard Vermeulen van Korbeek-Dijle. Hij geeft enkele impressies in Kerk+Leven tijdens de veertigdagentijd. Lees maar hieronder.
Een morgen op inleefreis
Een varken knort in het duister achter voedsel op zoek.
Een koor hanen kraait een canon over het dorp.
Een borstel buiten veegt het stof van gisteren op de vuilhoop.
Langs de weg scheurt een camionclaxon de stilte stuk.
Het leven hier kantelt van traditie naar moderniteit.
Om vijf uur is Eulogio al naar het veld vertrokken en beginnen aardappelen rooien. Als wij, inlevers, er om zeven uur toekomen, liggen er al tientallen meters papas (aardappelen) te wachten. Wij bukken en rapen. Almira gaat ondertussen in de rivier baden met Roberto en om half negen keren we samen weer naar het hun huis, want het wordt te heet. De boer zelf rooit nog wat verder. De vrouw sjouwt nu een zak erwten, groenten en aardappelen mee om zo dadelijk te koken.
Onderweg toont ze ons een tuscastruik - op eerste zicht had ik het in mijn geest mimosa gedoopt - die zijn bast als geneeskundig ingrediënt ter beschikking stelt. Nog enkele andere kruiden en middelen kent ze ook. Thuis toont ze ons een paar cursussen van CETHA (Centro de Educación Técnica, Humanística y Agropecuaria. Dwz Onderwijscentrum voor techniek, humaniora en lanbouw-veeteelt) haar tweedekansonderwijs. Dit project wordt door Broederlijk Delen gesteund. Eentje van haar leerboeken handelt over beschikbare bemesting in de landbouw. Een andere leert alles over bijenteelt. Nog eentje gaat over natuurlijke geneesmiddelen. Hier leven geen onnozele lieden, al zijn ze vroeg van school gebleven!
Gemeenschapswerk
Eindelijk heeft het geregend. De nacht was vol water. De keien van de oversteek zijn nu ondergelopen en Dario wordt door zijn vader over de rivier gedragen, zoals een moderne Christoffel zou doen. Wij, inleefreizigers, worden door Eulogio geholpen, arm in arm, om veilig en droog, met een stok in de andere hand, aan de overkant te komen.
De kern van het dorp is de school, de gezondheidspost en deels ook de kerk.
Maar verscholen achter het sportplein van de school ligt de succursale van CETHA.
Blijkbaar is onze gastheer hier belangrijk, want hij heeft zelf de sleutel.
Eenmaal per maand, telkens gedurende twee dagen verloopt er hier een cursus.
Het gaat dan over bijenteelt, onkruidbestrijding, plantverbetering, composteren, en wat weet ik meer.
Tussendoor worden hier gemeenschapsvergaderingen gehouden.
Daar ontrolt zich een grote en lange palaver, die moet uitmonden in een soort ruilverkaveling.
Het plan wordt aangevuld met een schema voor de beplanting.
Inbegrepen is ook de watervoorziening (Punto de Agua Forestana, PAF) voor elk perceel.
Wat mij verbaast en verblijdt, is het proces waarin de eigenaars zelf akkoord geraken.
Ik zie het bij ons niet onmiddellijk gebeuren, zelfs niet als we aan de tijd ook de tijd zouden laten.
Bij die tweedaagse cursussen hoort natuurlijk een keuken, met een betaalde kokkin.
Want, herinner u, de cursus begint telkens om 7.30 in de morgen en duurt tot 11.30 's avonds.
Met die lange uren, kan het verblijf een dag korter. Er is immers geen tijd te verliezen, want thuis wacht het dagelijkse werk.
Tot zover Gard Vermeulen
