Uit het rijke roomse leven

Het kan ons, ouderen, wel eens overkomen dat wij een beetje nostalgisch terugblikken naar de naoorlogse periode, naar de tijd dat de Kerk haar glorietijd beleefde en, zeker op het platteland, bijna iedereen in haar ban hield.
Onlangs heb ik oude parochiebladen opgeruimd in de pastorij van Korbeek-Dijle. En vreemd genoeg, die nostalgie veranderde bijna in verbijstering toen ik sommige stukjes las in die oude parochiebladen. De stijl van toen, amper een halve eeuw geleden, komt nu over als hopeloos ouderwets.
Ik laat u meegenieten van een stukje uit “Ons Parochieblad” van 13 juni 1954, getiteld “ONZE PAROCHIE”.
De parochie is een grote familie: daar moet familiegeest heersen. De parochianen moeten gehecht zijn aan hun priesters, aan hun kerk, aan de werken der parochie: dan hebben zij parochiegeest.
Houd van uw priesters. Nooit zult gij beseffen welke offers zij dagelijks brengen voor uw geluk. Denkt gij misschien dat ze, voor hun plezier, in de parochie, in die streek hun leven slijten?
Uit gehoorzaamheid jegens hun bisschop, uit liefde voor uw zielen, uit toewijding aan God, blijven zij op hun post…, wat het ook hun kost.
Heb gaarne dat uw priesters u onderrichten, u besturen, zelfs u berispen. Dat is een teken dat zij het goed met u menen…, anders lieten zij u lopen waar ge goed voor zijt.Omring uw priesters met liefde, met eerbied en toewijding. Hoe groter hun invloed is in de parochie, hoe meer het kwaad zich verbergt, hoe meer het goed zich vertoont, hoe gemakkelijker het valt uw kinderen wel op te voeden en uzelf te verbeteren.Zo verdient gij, altijd goede herders te bekomen, waarvan het geluk van velen, ook hier op aarde, afhangt…
Niemand kan de priester missen, zonder schade te lijden. Zelfs de besten hebben hem gedurig nodig.
Ook een goed paard moet een goede voerman hebben. Wees dankbaar voor uw priesters.
Het artikel gaat in dezelfde stijl verder om liefde te preken voor de parochiekerk en om deel te nemen aan de parochiale werken. Gelovigen worden nu, gelukkig, een beetje meer als volwassenen benaderd.



Cyriel Letellier