dinsdag 17 juli 2007

Tony Blair en Nicolas Sarkozy

Gelezen in TERTIO van 20 juni 2007:

Passages uit het artikel van Jan De Volder:

Wordt Tony Blair katholiek diaken?


Dat Tony Blair zich al langer aangetrokken voelt tot het katholicisme staat buiten kijf. Zijn vrouw Cherie is een belijdende katholiek en hun vijf kinderen worden katholiek opgevoed.


Een katholiek eerste minister is vooralsnog ondenkbaar in Groot-Brittanië, waar de "Church of England" een bevoorrechte positie inneemt in de staatsordening.


In een nieuw boek over de Blairs van auteur Garry O'Connor zou staan: Tony drukte zijn sterk verlangen uit na zijn aftreden diaken te worden, en wel in de katholieke kerk.


Ik (franciscaan Michael Seed, secretaris van de Oecumenische commissie van het Aartsbisdom Westminster) bleef hen (de Blairs) geregeld zien door hun hulp in het daklozencentrum, maar ook omdat zij met het hele gezin naar Westminster Cathedral naar de mis kwamen. Dat was hun parochiekerk tijdens hun verblijf in Londen.


Passage uit het artikel van Guido Dierickx:


Sarkozy bekijkt scheiding kerk en staat anders


In Frankrijk trad met Nicolas Sarkozy een president aan die, zoals zijn voorgangers, een trouwe dienaar van de republiek wil zijn, maar die niettemin een heel andere opvatting huldigt over de scheiding tussen kerk en staat. Hij beschouwt de religies niet langer als een bedreiging, maar als een steun voor de republiek, als een steun die erkenning verdient. Hij spreekt een heel ander discours dan zijn voorganger Giscard d'Estaing die zich vanwege het Franse laïcisme nog meende te moeten verzetten tegen de vermelding van het christendom en van de religie in de aanhef van de toekomstige Europese grondwet. Het discours van Sarkozy rekent op de samenwerking tussen de religies en de staat, en lijkt meer op wat men al langer in de meeste westerse landen te horen krijgt.


Wordt die nieuwe opvatting hem alleen ingegeven doordat hij een gelovige katholiek zou zijn? Dat wordt door vele waarnemers betwijfeld. Uit een boek dat hij in 2004 publiceerde, blijkt dat hij gevoelig is en zelfs sympathie heeft voor het christelijke geloof. Duidelijk wordt daarin dat deze intellectueel ook in deze niet ongeletterd is. Geloof verstaat Sarkozy in de eerste plaats als hoop. Die religieuze hoop kan volgens hem niemand missen. Die is ook nodig voor de individuen en voor de samenleving. Waar de hoop ontbreekt, bijvoorbeeld bij de jeugd in de grauwe voorsteden, komt er ruimte vrij voor geweld, drugs en criminaliteit. Zijn eigen religiositeit blijft echter vaag: een spirituele gevoeligheid zonder veel theologische precisie, maar met grote therapeutische voordelen – ook maatschappelijk. Dikwijls komt hij daarop terug: de religie is "apaisant", vredestichtend of kalmerend.


C.L.